مردی از اهل بلغ گوید: در سفر خراسان در خدمت امام رضا7 بودم. روزی طعام خواست، همه خدمتکاران از سیاهان و دیگران را کنار سفره جمع کرد. گفتم: فدایت شوم، بهتر آن است که آن‌ها در خوان دیگری بخورند. فرمود: آرام باش، پروردگار همه یکی است، مادرمان حوا و پدرمان آدم، یکی است؛ مجازات بسته به اعمال است «فَقَالَ: مَهْ إِنَّ الرَّبَّ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَاحِدٌ، وَ الْأُمَّ وَاحِدَةٌ وَ الْأَبَ وَاحِدٌ وَ الْـجَزَاءَ بِالْأَعْمَال‏».[1]

[1] . بحار الأنوار /101/ 100/ 49.