علی بن ابراهیم از پدرش نقل کرده: عبدالله بن جندب را در موقف حج (ظاهراً عرفات) دیدم، بهتر از او کسی را در آن جا ندیدم، دست به آسمان برداشته مرتب دعا می‌کرد و اشک چشمانش بر صورتش جاری بود و به زمین می‌ریخت چون مردم از وقوف برگشتند، گفتم یا ابا محمد! من بهتر از موقف تو ندیدم. گفت: به خدا قسم دعا نکردم مگر برای برادران مؤمن، چون ابوالحسن موسی بن جعفر7 به من فرمود: هر که برای برادر مؤمنش در پشت سر دعا کند، از عرش ندا می‌شود:

آگاه باش برای تو صد هزار برابر آن است، من خوش نداشتم صد هزار برابر ضمانت شده را بگذارم برای یک دعایی که نمی‌دانم مستجاب خواهد شد یا نه.[1]

[1] . كافی: ج 4 ص 465 كتاب الحج.