به هر حال، آنگاه که حکومت در دست پیامبراکرم6 بود، و آنان محکوم بودند، بر آن حضرت جرئت می‏کردند. گاه با آرزوی رحلت پیامبر، خیال ازدواج با همسرش را در سر می‏پروراندند، گاه با عبارات توهین آمیزی همسران پیامبر6 را مخاطب قرار می‏دادند.

آه، این چه جرئتی وقیحانه است؟ تصور رحلت رهبران دینی برای ارادتمندانشان بسیار دشوار است. آه چه مظلومیتی؟ آه چه غربتی؟ یا رسول‏الله «اصبنا بک یا حبیب قلوبنا فما اعظم المصیبه حیث انقطع عنا الوحی و حیث فقدناک». هنوز 60 بهار از عمر شریف و مبارکت نگذشته بود که تو را درباره همسرانت آزردند! هوای ازدواج با همسرانت را پس از رحلتت در سر پروراندند!

با جمله‏های اهانت آمیز با ناموست سخن راندند! تا خدا فرمود: (و ما کان لکم ان توذوا رسول الله و لا ان تنکحوا ازواجه من بعده ابداً)

آه چه جرأتی؟ آیا این قوم پس از آنکه خود به حکومت رسیدند، و فاطمه3 و اهل‏بیت پیامبر6 در ظاهر محکوم و مقهور گردیدند، برای پی‏گیری اهدافشان جرات نخواهند داشت؟ چون دختر پیامبر است؟ چون همسر علی است؟ چون مصیبت زده است؟ آن هم به بزرگ‌ترین مصائب؟ نه، این امور بر جرئت آنان می‏افزود.