حال كه سجده كردن بر خاك برتری دارد، می‏پردازیم به مسئله سجده بر تربت امام حسین7. سرزمین كربلا همچون سرزمین مكه و مدینه، از تقدس و عظمت بالایی برخوردار است. در این باره، در كتاب‏های اهل سنت، روایات فراوانی نقل شده است؛ مثلاً این حدیث كه می‏گوید: روزی امیرمؤمنان7 از سرزمین كربلا عبور كرد و مقداری از خاك آن را برداشت؛ بویید و گریست و فرمود: «کسانی از این مكان محشور می‏شوند و بدون حسابرسی وارد بهشت می‏گردند»[1] یا این روایات كه از ام سلمه نقل شده است؛ «یك شب پیامبر6 در حالی كه مضطرب بود، به بستر رفت و خوابید. آن گاه با اضطراب و نگرانی بیدار شد و دردستش خاك خون آلود بود كه آن را می‏بوسید. گفتم: ای رسول خدا6 این خاك چیست؟ فرمود: جبرئیل به من خبر داد كه این - و به حسین7 اشاره كرد - در سرزمین عراق كشته می‏شود. من به او گفتم: خاك آن زمین را كه قتلگاه اوست، به من نشان بده و این همان خاك است».[2] آری، این سخنان در تقدیس خاك سرزمینی است كه نواده معصوم پیامبر6 و گُل خوشبوی او، یعنی امام حسین7، در آن به شهادت رسیده است. حال اگر كسی این خاك مطهر را مُهر نماز خود قرار دهد و بر آن سجده كند، آیا جای آن هست كه او را سرزنش كنیم و بر او عیب بگیریم و سجده و نمازش را نادرست بدانیم؟