در تمام مراحل و موارد، مراسم ازدواج حضرت زهرا، الهی بود. ولیمه‌ی ازدواج، مبارك بود؛ چرا كه با آن فقیران مدینه را اطعام نمودند. فاطمه با فریاد تكبیر به خانه‌ی امیرمؤمنان مشرف شد و در میانه‌ی راه پیراهن عروسی خویش را مسكین بخشید.[1] در روایت وارد شده است:

«علی می‌فرماید كه رسول خدا به من فرمود: ای علی! برای اهل خود طعام بافضیلتی تدارك ببین و آن گاه فرمود: گوشت و نان از سوی ما و خرما و روغن از سوی تو تهیه شود؛ سپس فرمود: «ای علی، برو و هر كه را خواستی، دعوت كن.» من به مسجد آمدم؛ در حالی كه مملو از صحابه بود و شرم كردم از این كه گروهی را دعوت كرده و جمعی را واگذارم؛ از این رو ندا دادم: مردم! به ولیمه‌ی فاطمه بشتابید و مردم پذیرفتند؛ من از كثرت مردم و كمبود طعام شرم كردم و پیامبر از آن چه بر من رفته بود، باخبر شد؛ فلذا فرمود: علی، من برای ولیمه‌ی تو به بركت یافتن دعا می‌كنم»[2] و این چنین، نشانه‌های بركت، رحمت و ایمان از مراسم ازدواج الهی علی و فاطمه هویدا بود.

فاطمه در شب ازدواجش به جای اندیشه در ارزش‌های بی ارزش، به حقایق عالم هستی می‌اندیشید؛ تا آنجا كه علی متوجه اشك‌های پرفروغ و پاك او شده و حال وی را جویا گشت. فاطمه فرمود: «در پیرامون حال و رفتارم فكر كردم و به یاد پایان عمر و منزلگاه دیگری به نام قبر افتادم كه امروز از خانه پدر به خانه شما منتقل شدم و روزی دیگر از این جا به طرف قبر و قیامت خواهم رفت. در این آغازین لحظه‌های زندگی، تو را به خدا سوگند می‌دهم كه بیا تا به نماز بایستیم و با هم این شب را عبادت كنیم.»[3]