توجه به ظرایف روان شناختی كه مربوط به روحیه‌ی مردانه یا زنانه است، در رأس مهم‌ترین عوامل مؤثر در استحكام خانواده قرار دارد. علی7 هرچند یك انسان كامل و «كون جامع» بود، لكن در قالب آیتی مذكر، در این عالم ظهور كرد و در یكی از شئون امكانی خود، حائز مقام ریاست اقتصادی خانواده گردید. وجود فاطمه3 نیز هر چند حاصل همه‌ی عظمت‌های لاهوتی بود، لكن در قالب آیتی مؤنث و تحت تكفل اقتصادی علی7 به سر می‌برد و یكی از جهات كمالیه‌ی زندگی مشترك این دو وجود مقدس، این بود كه به ویژگی‌های زنانه یا مردانه یكدیگر توجه و دقت می‌فرمودند.

تقاضا نمودن امری از فردی كه قادر بر انجام آن نیست، همیشه و همه جا سبب آسیب هر روحیه‌ای نمی‌شود؛ ولی به جهت شرایط خاصی كه در زندگی مشترك و روحیه‌ی زن و شوهر وجود دارد، معمولاً اگر این تقاضا از سوی زنی در برابر همسرش مطرح شود و شوهر قادر بر پاسخ نباشد، نوع خاصی از احساس سرشكستگی را در خود خواهد یافت و این واقعیت روح او را خواهد آزرد. آن چه از سطور نورانی زندگی خانوادگی فاطمه3 به دست ما رسیده است، نشان دهنده‌ی این حقیقت است كه فاطمه3 به این معنی توجه وافر داشته و این نكته‌ی ظریف را همواره رعایت می‌فرموده است؛ چنان كه در تاریخ زندگی معصومانه‌اش آمده است:

«در یكی از روزها، صبحگاهان امام علی7 فرمود: فاطمه جان آیا غذایی داری تا از گرسنگی بیرون آیم؟ آن بانو3 فرمود: نه، سوگند به خدایی كه پدرم را به نبوت و شما را به امامت برگزید، دو روز است كه در منزل غذای كافی نداریم؛ امام علی7 با تأسف فرمود: فاطمه جان چرا به من اطلاع ندادی تا به دنبال غذا بروم؟ فاطمه3 فرمود:

«ای ابالحسن، من از پروردگار خود حیا می‌كنم كه چیزی را كه تو بر آن توان و قدرت نداری از تو درخواست كنم.»[1]

هرچند كه شأن صدور این روایت درباره مسائل اقتصادی است، ولی تعمیمی كه در این عبارت شریف وجود دارد، نشان دهنده‌ی این معنی است كه در سایر امور و شئون نیز، رعایت این مطلب امری مطلوب و پسندیده است.

[1]. کشف الغمهٔ، اربلی، ج 2، ص 26.