فاطمه زهرا3 در مقام عبادت بسیار سخت‏کوش و مصمم بود. او عبادت را به‏عنوان هدف خلقت و عاملی برای تقرب به خدا می‏دانست و به همین دلیل همه وجود خود را ذوب در عبادت نموده بود. او آنقدر بر دو پا ایستاد تا اینکه دو پایش متورم شد اما باز از عبادت نایستاد.

او در همه چیز بی‏همتا و بی‏نظیر بود. در عبادت هم بی‏مانند بود. او در رأس بَکّائین و توّابین و خائفین قرار داشت و خدا دعای او را بهتر از هر کس استجابت می‏کرد. او تا آنجا رسید که بهترین زنان عالم و سرور زنان بهشت شد. او آنقدر برای نماز سر پا می‏ایستاد که پاهایش ورم می‏کرد. رسول خدا6 می‏فرمود:

«وقتی زهرا در محراب عبادت می‏ایستاد هم‌چون ستاره‏هایی برای ملائکه آسمان می‏درخشید خدا به ملائکه می‏گوید: ای ملائکه بنگرید به بهترین بنده من فاطمه، او در مقابل من ایستاده و از خوف من تمامی وجودش می‏لرزد. و با تمامی حضور قلبش به عبادت من روی آورده.» 

او به هنگام عبادت آن چنان غرق در عظمت حق می‏گشت و از خود بی‏خود می‏شد که از فکر عزیزان و فرزندان خود نیز با تمامی علاقه‏ای که به آنها داشت بیرون می‏رفت از همین‏رو خدا هم ملائکه‏ای را می‏فرستاد که گهواره فرزندان او را حرکت دهند. او حتی در شب ازدواج از علی می‏خواهد که با هم به نماز بایستند و در این شب خدا را عبادت کنند و آنگاه که رسول خدا از او پرسید دخترم چه درخواستی داری؟ اکنون فرشته وحی در کنار من است و از جانب خدا پیام آورده و هر چه بخواهی تحقق می‏پذیرد. او در جواب گفت:

«لذتی که از خدمت به خدا می‌برم مرا از هر خواهشی باز داشته مرا حاجتی جز این نیست که پیوسته ناظر جمال زیبا و والای خداوند باشم.»[1]