فمینیست‏ها با قطع پیوند میان انسان و خدا، بر حاکمیت انسان تأکید می‏کنند. این‏گونه حاکمیت، بی‏قید و بندی غرایز و تمایلات را می‏طلبد؛ و بر این اساس، به ارزش‏های الهی یا قراردادهای انسانی وقعی نمی‏نهند. وجود انضباط و قید و بند را عامل محدودیت تلقی می‏کنند و بدین ترتیب مسئله‏ای به نام «اخلاق»، ارزش، و موضوعیت خود را از دست می‏دهد.

جان استوارت میل در این باره می‏گوید:

آزادی عمل هر کس در مورد روابط جنسی باید به‏طور کلی غیر مهم و امری کاملاً خصوصی به شمار آید، امری که ارتباطی به هیچ کس دیگر و به دنیای خارج ندارد. روزی فرا خواهد رسید که مقصر شناختن کسی برای این امور، جزو خرافات و توحش‏های روزگاران کودکی نوع بشر شمرده خواهد شد.[1]

برخی از گروه‏های فمینیست، «دین» را ساخته و پرداخته مردان برای کنترل زنان می‏دانند. این جنبش، با طرح موضوعاتی از قبیل سقط جنین، هم‏جنس‏بازی زنان، مادر میانجی و… جایی برای تعهدات اخلاقی باقی نگذارده است. و بسیاری از فمینیست‏های افراطی را زنان هموسکسوئل (هم‏جنس‏باز) تشکیل می‏دهند.

ازاین‏رو، یکی از موضوعات مورد درخواست گروهی از فمینیست‏ها در کنفرانس پکن، نفی هرگونه تبعیض علیه گرایش‏های همجنس‏بازی و انحرافی بود؛ و این‏که لفظ گرایش جنسی «Sexual Orientation» پذیرفته شود. این درخواست، مورد حمایت کشورهایی از قبیل کانادا، آمریکا، اتحادیه اروپا، اسرائیل و… واقع شد. بدین ترتیب، به هم‏جنس‏بازی و ابتذال فرهنگی و اخلاقی مشروعیت جهانی بخشیدند.[2]

[1]. چهار مقاله برای آزادی، ترجمه محمد علی موحد، ص 334.

[2]. مجله فرزانه، دوره دوم، ص 132 تا 135.