سجده انسان معمولاً با گذاردن اعضایی از آن جمله پیشانی و احیاناً چانه[1] بر زمین انجام می‌گیرد. این هیأت ظاهری سجده است ولی روح آن، همان ابراز تذلل و فروتنی در برابر معبود است.

در این جا این مسأله مطرح می‌شود که آیا در تحقق سجده ـ که هدف از آن، کمال خضوع است ـ لازم است که هیأت خاصی وجود داشته باشد و بدون تحقق آن، نمی‌توان این لفظ را به کار برد یا این که ملاک و میزان آن، ابراز خضوع و فروتنی است و در هر کجا این امر محقق شود، می‌توانیم لفظ سجده را به کار ببریم، هرچند همان هیأت خاص، وجود نداشته باشد و اگرهم به آن هیأت خاص سجده می‌گوییم، از این نظر است که یک چنین هیأت در نظر مردم حاکی از غایت تواضع و خضوع است و در حقیقت طریقی برای اظهار کوچکی و فروتنی است.

قرآن در این مورد، راه دوم را انتخاب می‌کند و هر نوع تذلل و کوچکی را که به هر صورتی تحقق پذیرد، سجده می‌نامد و روش عرف و عقل نیز در نام گذاری و به کار بردن الفاظ همین است؛ مثلاً روزی لفظ چراغ در چراغ‌های محقری به کار می‌رفت که برای خود شکل و وضع خاصی داشت و از هیچ نظر قابل مقایسه با چراغ‌های پرفروغ امروز نبود، ولی چون خاصیت و اثر همان چراغ‌های دیرینه در چراغ‌های امروز، به صورت کامل‌تری موجود است، از این نظر لفظ مزبور، بدون هیچ گونه تغییری به نور افکن‌های قوی و نیرومند نیز اطلاق می‌شود.