متفکران و مصلحان بزرگ جهان، اصلاح خویش را نخستین تحول و نقطه انقلاب قرار داده و از خود آغاز می‌کردند و سپس به اصلاح دیگران می‌پرداختند، زیرا عمل خود مدعی، بزرگ‌ترین مکتب تربیتی و عامل مؤثر برای جلب قلوب است، و این همان حقیقت اجتماعی است که امام علی7 در یکی از کلمات قصار خود به آن تصریح کرده و چنین می‌فرماید:
هرکس خویش را پیشوای دیگران قرار بدهد اصلاح خویش را بر اصلاح دیگران مقدم بدارد و پیش از آن که مردم را با زبان خود تبلیغ کند، با سیرت و رفتار خود رهبری نماید.»[1]
[1]. نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 73.
