در این بخش به گوشه‌ای از زندگی سراسر حیا و عفت و پاکدامنی دخت گرانقدر فاطمه زهرا3، حضرت زینب3 که همانند زندگی مادرش برای ما و زنان‌مان درس عبرت است اشاره می‌کنیم.

زینب؛ بانوی حیا و عفت، مرزبان پاکی و پاکدامنی، دختر علی7 و زهرا3؛ در روز پنجم جمادی الاولی، سال پنجم یا ششم هجرت در مدینه منوره، خاستگاه حیا و پاکی، دیده به جهان گشود.

هرچند مادر بزرگوارش را در پنج سالگی از دست داد، ولی ره‌توشه‌هایی گرانبها از حیا و پاکی در همین مدت کوتاه از مکتب مادر فرا گرفت. در دوران زندگی بابرکت خویش، مشکلات و رنج‌های فراوانی متحمل شد و بی شک مهم‌ترین و تلخ‌ترین آن، واقعه کربلا و داستان اسارت بود. در تمام این سختی‌ها و حوادث تلخ، در کنار صبوری و بردباری؛ درس حیا و عفت را به همه آموخت[1].

او را ام کلثوم کبری، صدیقه صغری، محدثه، عالمه و فهیمه می‌نامیدند. او زنی عابده، زاهده، عارفه، خطیبه و عفیفه بود. نسب نبوی، تربیت علوی و فاطمی، همراه با لطف خداوندی، از او فردی با خصوصیات و صفات برجسته ساخته بود، طوری که او را «عقیله بنی هاشم» می‌خواندند.

[1]. ریاحین الشریعه، ذبیح اله محلاتی، ج 3، ص 46.