معمولاً هر شخصی در آخرین روزهای زندگیش و هنگامی كه احساس می‌كند مرگ به او نزدیك شده است، مهم‌ترین سخنان خود را گفته و اساسی‌ترین سفارش‌ها را می‌كند.

ابن أبی قحافه نیز در آخرین روزهای عمرش، سخنانی گفته است كه شنیدن آن‌ها واقعیت‌های بسیاری را آشكار می‌كند؛ هر چند كه او حتی در این جا نیز از گفتن تمام حقایق خودداری كرده است؛ اما همین اندازه‌اش نیز برای اثبات بسیاری از مسائل كفایت می‌كند.

وی در آخرین روزهای عمرش، اعتراف می‌كند كه دستور هجوم به خانه صدیقه طاهره را صادر كرده است. تعدادی از علمای اهل سنت؛ از جمله شمس الدین ذهبی (748 هـ) در تاریخ الإسلام، در تاریخ زندگی ابوبكر، محمد بن جریر طبری در تاریخش، ابن قتیبه دینوری در الإمامهٔ والسیاسهٔ، ابن عساكر در تاریخ مدینه دمشق و… چنین می‌نویسند:

عبد الرحمن بن عوف در بیماری ابوبكر بر او وارد شد و بر وی سلام كرد، پس از گفتگویی، ابوبكر به او چنین گفت:

من به چیزی تأسف نمی‌خورم، مگر بر سه چیز كه انجام دادم و سه چیزی كه انجام ندادم و سه چیزی كه كاش از رسول خدا 6 می‌پرسیدم: دوست داشتم خانۀ فاطمه را هتك حرمت نمی‌كردم هر چند برای جنگ بسته شده شود... .

جالب این است كه برخی از علمای اهل سنت، به خاطر حفظ آبروی ابوبكر، روایت را این گونه تحریف می‌كند:

آگاه باشید که من بر سه چیز که انجام دادم غصه می‌خورم؛ و سه چیز که انجام نداده‌ام، و سه چیز که دوست داشتم آن را از رسول خدا می‌پرسیدم.

دوست داشتم که من «فلان کار» را نمی‌کردم!!! به علتی که آن را ذکر کرد؛ ابو عبیده می‌گوید: من نمی‌خواهم بگویم ابو بکر چه گفت (ولی می‌دانم)...[1]