با احترام خطاب كردن همسر یكی از رموز موفقیت در زندگی مشترك این است كه در پاره‌ای از مسائل جزئی، فراست و دقت نظر اعمال شود. چنان كه صدا كردن همسر، یك امر بسیار روزمره در زندگی خانوادگی است؛ در صورتی كه این خطاب، احترام آمیز باشد، پژواكی از محبت و صمیمیت را درپی خواهد داشت.

وجود مبارك علی7 و فاطمه3 در رعایت این نكته نیز، الگو و سرمشق بوده‌اند. آن بانوی بزرگوار، نام همسر خود را با احترام یاد می‌كرد. گاهی وی را با كنیه «ابالحسن» می‌خواند و گاهی با یاد قرابت نسبی (یا ابن عم) وی را ندا می‌داد و گاه با لقب شریف «یا امیرالمؤمنین» او را فرا می‌خواند و در گاه مؤانست و بعضی از موارد دیگر نیز از سر حكمت، وی را با نام مباركش می‌خواند و گاه نیز با سایر القاب شریفه از او یاد می‌نمود.

نام بردن مناسب و زیبا خطاب كردن افراد، از شاه كلیدهای ارتباط مثبت برقرار كردن است. در فرآیند خطاب محترمانه، انرژی‌های مثبتی از وجود فرد احترام كننده به جانب فردی كه مورد احترام قرار می‌گیرد، متصاعد می‌شود و طلیعه‌ی ارتباط را مصفّا و مبارك می‌گرداند و زمینه‌ی واكنش مثبت مخاطب را نیز فراهم می‌آورد. حضرت امیرالمؤمنین7 در این باره می‌فرماید: «خطاب‌هایتان را زیبا كنید تا پاسخ زیبا بشنوید.»[1]

هر چند كه در میان انبوه ارتباطات وسیع و گسترده‌ی زن و شوهر، خطاب نمودن همسر از ساده‌ترین جلوه‌های رفتاری و بسیط‌ترین فرمول‌های ارتباطی است ولكن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. نحوه، نوع و لحن خطاب و آمیزه‌های احساسی انعكاس یافته در خطاب و بكارگیری اسماء و القاب مناسب برای مخاطب قراردادن افراد، تأثیر عمیقی در واكنش‌های عاطفی افراد بر جای می‌گذارد و زن و شوهر نیز جهت تحصیل خرسندی و رضایتمندی خاطر از یكدیگر، بیش از هر چیز به كنش‌ها و واكنش‌های عاطفی مثبت و مناسب نیازمندند؛ لذا باید به همین مسائل به ظاهر ساده، ولی مهم نیز توجه نمایند. به عنوان نمونه، فاطمه3 هنگام شكایت مرگ پدر و مشكلات سیاسی همسرش را این گونه خطاب می‌فرماید: «یا ابن ابی طالب»[2] و با این خطاب، متذكر نسبت علی7 با پیامبر6 می‌شود و هنگامی كه می‌خواهد خبر رحلت خود را به علی7 بدهد، ایشان را با خطاب «یا ابن عم» فرا می‌خواند تا متذكر نسبت خود و علی7 شود.[3]

[1]. غرر الحكم، ص 435.

[2]. بحار الانوار، مجلسی، ج 8، ص 125.

[3]. همان، ج 43، ص 191.