مرحوم حاج میرزا جواد آقای ملکی تبریزی از بزرگ‌ترین شادگردان مرحوم آیهٔ الحق و عارف نامدار، حاج شیخ حسینقلی همدانی7 است. ایشان در کتاب «اسرار الصلاهٔ» در اهمیت سجده‌ی طولانی مطلبی آورده‌اند که آن را با اندکی تغییر نقل می‌نماییم، ایشان می‌فرماید:

«من از بعضی اجلاء مشایخ خود پرسیدم: کدام یکی از اعمال جوارح که شما تجربه نموده‌اید اثرش در قلب انسان بیشتر است؟! فرمود: سجده‌ی طویله در هر روزی که آن را ادامه دهد، و طول بدهد جدّا، تا این که یک ساعت و یا سه ربع ساعت به طول انجامد و در آن بگوید:

«لا إله اِلَّا اَنتَ سُبحَانَکَ اِنَّی کُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ؛ 

هیچ معبودی نیست جز تو ای خداوند! تو منزه و مقدسی! من هستم که همراه از ستمگران بوده‌ام.»

به طوری که نفس خود را گرفتار و محبوس در حبس عالم طبیعت مشاهده نماید و مقید و مغلول به قید‌ها و غل‌های اخلاق رذیله بنگرد، و خداوند را تنزیه کند که تو این کار را از روی ظلم و ستم به من نمودی و من بودم که به نفس خودم ستم نمودم و آن را در این مهلکه عظیم وارد ساختیم.

و دیگر خواندن سوره‌ی قدر را شب‌های جمعه و عصرهای جمعه یک صد بار. مرحوم استاد می‌فرمودند: من در میان اعمال مستحبه عملی را نیافته‌ایم که مانند این سه چیز موثر باشند.

در روایت مطالبی وارد شده است که حاصلش این است: در روز جمعه صد نفحه یا صد رحمت نازل می‌شود نود و نه تای آن برای کسی است که سوره‌ی قدر را در عصر جمعه یک صد بار قرائت کند و برای او همچنین نصیبی در آن یک نفحه و یا یک رحمت دیگر نیز هست.»[1]

حضرت یونس هنگامی که در شکم ماهی محبوس شد خدا را ندا داد و فرمود «لا اِلَهَ اِلَّا اَنتَ سُبحَانَکَ اِنَّی کُنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ»[2] وقتی این را گفت خدا او را از شکم ماهی نجات داد. قرآن در جایی دیگر می‌فرماید که اگر وی از مسبحین نبود تا روز قیامت در شکم ماهی می‌ماند.

از این جهت است که این ذکر، ذکر یونسیه نام گرفته است.