دکتر «عائشه بنت الشاطی»، بانوی نویسنده و اهل تحقیق اهل سنت، چنین می‌گوید: «زینب در آغاز جوانی چگونه بوده است؟ مراجع تاریخی از وصف رخساره زینب در این اوقات خودداری می‌کنند؛ زیرا که او در خانه و روبسته زندگی می‌کرد. ما نمی‌توانیم مگر از پشت پرده وی را بنگریم، ولی پس از گذشتن ده‌ها سال از این تاریخ، زینب از خانه بیرون می‌آید و مصیبت جانگداز کربلا او را به ما نشان می‌دهد.[1]»

تاریخ او را ندیده، چرا که حیای او مانع از آن شده است و مادرش فاطمه توصیه کرده است که:«برای زنان بهتر است که آنان مردان را نبینند، و مردان [نیز] آنها را نبینند.»[2]

و اگر دستور الهی و آسمانی نبود که «انّ الله شاء ان یراهنَّ سبایا؛ به راستی که خدا خواسته که آنها را اسیر ببیند» حسین7 هرگز به خود اجازه نمی‌داد خواهر را در سفر کربلا به همراه ببرد.

[1]. بانوی کربلا، عائشه بنت الشاطی، ترجمه سید رضا صدر، ص 58 و 59.

[2]. وسایل الشیعه، شیخ حر عاملی، ج 14، ص 43، ح 7.