تاریخ نشان می‌دهد که فاطمه در حال حیات پدر بیمار نبود و هیچ نوشته نمی‌گوید زهرا3 در آن ایام بیمار بود[1] او کاملاً سرحال و با نشاط بود ولی پس از مرگ پدر رنجور و پژمرده و گریان بود و تحمل رنج جدائی پدر برای او سخت دشوار بود و برای همین بود که چون خبر مرگ خود را از پدر شنید لبخند زد او مردن را بر زیستن بدون پدر شادی خود می‌دانست. اگر بعد از وفات پدرش برخورد یاران پیامبر با او و همسرش محترمانه بود همین باعث تسلای خاطر او می‌گردید.

متأسفانه حمله به در خانه او که می‌خواستند خانه را بر هرکس که در آن است آتش زنند، خود این پیشامد ناگوار به تنهائی برای آزردن او بس بود تا چه رسد رویدادهای وحشتناک دیگری هم بدان افزوده شود.

به روی دختر پیغمبر تازیانه بزنند و او را میان در و دیوار بگذارند و باعث سقط جنین او شوند همه اینها سبب مرگ نابهنگام او گردید.

به طوری که امام صادق7 فرمود: در اثر ضرباتی که قُنفذ بر پیکر نازنین زهرا وارد ساخت سقط جنین کرد و بدان علت پیوسته رنجور و ضعیف می‌گشت تا این که به بستر بیماری افتاد و درخانه خوابید[2] و با همین مرض بدرود حیات گفت.

کفعمی در «مصباح» می‌گوید: سبب وفات فاطمه3 آن بود که او را صدمه زدند تا سقط جنین کرد.[3]

بدین جهت در زیارتنامه‌های آن حضرت به وی «شهیده» اطلاق شده است.

مرحوم مفید این زیارت را برای فاطمه3 ذکر کرده است:

«السّلام علیک یا رسول الله السلام علی ابنتک الصدّیقه الطّاهرة، السّلام علیکِ یا فاطمة بنت رسول الله یا سیّدة نساءِ العالمین، أیّتها البتول الشّهیدة الطّاهرة...»[4]

در نصّ دیگر آمده است:

«السّلام علیکِ أیّتها البتولة الشهیدة ابنةُ نبیّ الرّحمه...»[5]

در اینجا نص دیگری است که می‌گوید:

«السّلام علیک أیّتها الصدّیقة الشهیدة الممنوعة إرثُها، المکسور ضلعها، المظلوم بعلها، المقتولِ وَلَدُها»[6]

پس شکی نیست که زهرای اطهر با اجل خود وفات نکرده، بلکه او شهیده از دنیا رفته است. بنابراین نوشتۀ عباس محمود عقاد که گفته است:

«زهرا لاغر اندام گندمگون و رنگ پریده بود، پدرش در بیماری مرگ او را دید و گفت او زودتر از همۀ کسانم به من می‌پیوندد»[7]، بی‌مدرک است، ظاهر عبارت عقاد این است که چون پیغمبر دخترش را ضعیف و کم بنیه دید، بدو چنین خبری داد. تا آنجا که اسناد نشان می‌دهد، زهرا نه ضعیف بنیه و نه رنگ پریده و نه مبتلا به بیماری بوده است بیماری او پس از این حوادث ناگوار آغاز شد که سرانجام بدرود حیات گفت.

به قول سید اسماعیل حمیری:

فاطمه از دیگر خاندان من زودتر می‌میرد و به من می‌پیوندد. در مرگ او بسیار ناله مکن.

پیغمبر رفت و فاطمه از آن پس که خشم و درد را جرعه جرعه نوشیده بود، مشتاقانه به دنبال او شتافت.[8]

آری فاطمه3، این چنین مظلومانه دار فانی را ترک گفت. و پس از مرگش حیات دیگری در تاریخ آغاز نمود و در چهره ستم‌دیدگان هاله‌ای از فاطمه پیدا شد و همۀ قربانیان زور و فریب نام فاطمه3 را شعار خویش نمودند و نام او منبع الهام بخش آزادی و حق خواهی و عدالت‌طلبی و مبارزه با ستم و قساوت و تبعیض گردید.

والسلام علی سیّدة الجلیلة، المخفیّه قبراً والمجهولةِ قدراً؛

اما اهل سنت هم به شهادت فاطمه زهرا3 اشاره دارند که دو نمونه ذکر می‌شود:

1. 6 روزی نشسته بود که حسن7 وارد شد. هنگامی که پیامبر او را دید، گریست سپس فاطمه3 وارد شد. پیامبر6 با دیدن او نیز گریست. آنگاه فرمود: دخترم، فاطمه، نزد من آی. او را نزد خود نشاند... سپس فرمود: قسم به آن که مرا به پیامبری برگزید و مرا بر تمام بشر برتری داد، من و آنان گرامی‏ترین بندگان خدای بزرگ هستیم. کسی از اهل زمین، نزد من، محبوب‏تر از ایشان نیست.

اما دخترم فاطمه، سرور زنان جهان هستی است از آغاز تا فرجام... چون او را می‏بینم که ذلت و خواری به خانه‏اش ره یافته، حرمتش شکسته، حقش غصب شده، از ارثش منع گشته، پهلویش شکسته، جنین او سقط می‏گردد و او ندا می‏دهد: وای پدرم! لیکن جوابی نمی‏شنود. دادرسی می‏طلبد، کسی به فریادش نمی‏رسد... از اهل‏بیتم او نخستین کسی است که به من پیوندد. نزدم می‏آید در حالی که محزون، ناراحت غمدیده و حقش سلب شده و شهید است. 

در آن هنگام رسول خدا6 گفت: هر که به او ظلم کرده، لعنت کن و هر که حق او غصب کرده، عذاب کن، آن که به او اهانت کرده، خوار ساز و آن که به پهلویش چنان زده که فرزند خویش افکنده، در آتشت جاودان ساز. ملائکه هم می‏گویند: آمین.»[9]

2. «چون فاطمه پشت در آمد تا عمر و یارانش را بازگرداند، عمر، فاطمه را پشت در چنان فشرد که جنین‏اش را سقط کرد و میخ در به سینه‏اش فرورفت و به بستر بیماری افتاد تا این که از دنیا رفت.»[10]

مرحوم آیهٔ الله علامه شیخ محمدحسین اصفهانی (کمپانی) در رثای فاطمه3 چنین سروده است:[11]

و آن چه از مصیبت‏ها بر وی (فاطمه3) رسید، سرآغازش «ماجرای در» (هجوم و به آتش کشاندن درب خانه‏ی او) است. 

همانا ماجرای (هجوم و به آتش کشاندن) در (خانه‏ی فاطمه3 دارای غم و اندوه شدید است، از آن چه که دست‏های خیانت کار آن را مرتکب شدند. 

آیا باید دشمنان بر خانه‏ی هدایت و محل نزول وحی و مرکز همه‏ی خوبی‏ها و خیرات هجوم آورند!؟ 

آیا باید به در خانه‏ی وی آتش زنند، به در خانه‏ای که آیه‏ی نور بر فراز آن می‏درخشید!؟ 

و در خانه‏ی (فاطمه‏ی زهرا3) که درب خانه‏ی پیامبر رحمت است و از برترین درهای نجات امت می‏باشد. 

بلکه در خانه‏ی او در خانه‏ی پروردگار بزرگ بلند مرتبه است، همان جا که وجه خداوند تجلی کرده است. 

با آتش زدن در، جز ننگ چیزی بدست نیاوردند و پس از آن به آتش دوزخ گرفتار خواهند شد. 

چه قدر نادان بودند آن جماعت، چرا که آتش، نور خدای بزرگ بلند مرتبه را خاموش نمی‏کند. 

لیکن شکستن استخوان پهلو جبران نخواهد شد مگر به شمشیر عزیز قدرتمند (امام عصر7). 

زیرا که خرد کردن آن پهلوی پاک، مصیبتی است که همتایش هیچ مصیبتی نیست. 

و از فوران خون از دو سینه‏اش، سختی آن چه بر وی گذشت، شناخته می‏شود. 

و با ضربه زدن به صورت وی از حد خود تجاوز کردند. شکسته باد دست طغیان و تجاوز. 

پس چشم وی سرخ و خونین شد و چشم معرفت بر چنین کاری به شدت اشک خواهد ریخت. 

از بین نمی‏برد سرخی چشم را مگر سفیدی شمشیرها، در روز برافراشته شدن پرچم (امام عصر7). 

و برای تازیانه صدایی بود که آن صدا را در گوش زمانه طنین می‏افکند و چه تاثرانگیز است. 

و نقشی که در بازوی (حضرت زهرا3) مانند بازوبند و دستبند باقی ماند بهترین دلیل است. 

و از سیاهی پشت او، آسمان تیره و تار شد. ای خدا! امام (علی) مرتضی7 را یاری کن. 

و ضربه‏ی (آهن یا نقره‏ی پایین) غلاف شمشیر بر دو پهلوی حضرتش به سر وی آورد آن چه را که آورد. 

و من نمی‏دانم خبر میخ در را، از سینه‏اش بپرس که مخزن اسرار و رازهاست. 

و درباره‏ی جنین بلندمرتبه‏ی وی، دل خون می‏شود و آیا برای آنان امکان مخفی کردن چنین مطلب آشکاری هست؟ 

و در و دیوار و خون، شاهدان صادقی هستند بر آن چه مخفی و پوشیده می‏شد. 

همانا جانی، جنایتی بر جنین وی انجام داد که از ناله‏ی او کوه‏ها از هم متلاشی شدند. 

آیا با دختر پیامبر به خاطر طمع و حرص در حکومت این گونه باید رفتار شود؟ چه امر شگفت و عجیبی! 

آیا مصیبت زده‏ی مجروح را از ترس رسوایی، از گریه باز باید داشت؟ 

به خدا سوگند شایسته است مادامی که زمین و آسمان برقرار است بر وی خون گریه شود. 

به خاطر از دست دادن مایه‏ی عزتش که پدر بزرگوارش باشد و (نیز) ظلم به وی و این که یاورش را خوار ساختند. 

آیا هبه و بخشش (پیامبر6 به) حضرت صدیقه3، وارث اشرف مخلوقات مباح می‏گردد؟ 

چگونه سخن وی به بهانه‏ی این که سخن دروغ است، رد می‏شود؟ در حالی که این کار رد آیه‏ی تطهیر است. 

آیا دین باید از یک جاهل بدوی گرفته شود و نص کتاب خدا به کناری افکنده شود. 

پس آن چه را در دست او بود از وی گرفتند و رسوایی را به نهایت خود رساندند. 

وای بر آنان! که بر خلاف سنت روشن پیامبر6 از وی بینه و دلیل خواستند. 

و رد کردن آنان شهادت شهود را، بزرگ‌ترین شاهد را بر مقصود است. 

آری مقصود (آنان از این کار) حفظ مرزها نبود بلکه مقصود، بستن در خانه‏ی او و (علی) مرتضی بود. 

از حق روی گردان شدند و در خانه‏ی حق را بستند گویا که خود را از عذاب خدا در امان می‏دیدند. 

آیا پاره‏ی تن پیامبر پاک که منزلتش عظیم است باید شبانه دفن شود و قبرش بی نشان باشد؟ 

وی به شب و در پوشیدگی و خفا دفن نشد مگر به خاطر غضبش بر اهل جفا. 

هیچ شنونده‏ای این را نشنیده است که کسی هم قدر و هم قبرش مخفی باشد. 

وای بر آنان از غضب خدای جبار، به خاطر ظلمی که بر ریحانه‏ی پیامبر برگزیده‌ی (خدا) انجام دادند.[12]