سجده، یك نوع مسافرت معنوی است كه دست‌آورد فراوانی را به همراه خواهد آورد. یكی از دست‌آوردهای بزرگ این ره‌آورد «آرامش آرمانی» است كه در سایه این آرامش بزرگ، انسان به «اِسرای» الهی دست خواهد یافت.
آرامش زیبا و با معنا، همان آرامش شب.
«وَ الَّیلِ اِذا سَجی».
سوگند به شب در آن هنگام كه آرام گیرد.[1]
سوگند به آرامش بزرگ و آرامش آرمانی. زمانی كه گستره آن، تمام هستی را فرا گرفته است و همانند خورشید پرتو افشانی می‌كند. سجده همسان شب. آرام‌بخش و آرامش‌آفرین است و در واقع سجده‌گاه، گهواره‌ای است كه در آن بندگان الهی به آرامش جان دست می‌یابند.
«اَلا بِذِكْرِ اللهِ تَطْمَئِنَّ القُلوب.»[2]
اگر این آرامش بزرگ، در زندگی فردی و اجتماعی به دست آید؛ جامعه انسانی به جامعه دینی، سپس به جامعه آرمانی دست خواهد یافت.
اگر تمام انسان‌ها، جلوی فردی زانوی شاگردی به زمین بزنند،
اگر همه بشریت پشت سر فردی اقتدا نمایند،
اگر كل جهان را به فردی، هدیه بدهند،
اگر قدرت جهانی را به فردی بسپارند،
اگر در تمام عمر، زندگی شخصی، در «سمور» سپری گردد،
اگر اسمش بر تابلوهای طلایی نگاشته گردد،
اگر نامش در كتاب‌های آسمانی ثبت گردد،
اگر تاریخ جهانی، به نام فردی ثبت و ضبط گردد،
اگر جایزه جهانی به وی اختصاص یابد،
اگر او را برای تفریح در شهر به شهرِ جهان بگردانند،
اگر بتواند با دو بال مصنوعی بر تمام كرات، كره ماه و كیهان جهانی گشت زند،
اگر تمام حركات و سكنات زندگی وی حتّی نفس كشیدن‌های وی جهت یادبود به فیلم كشیده شود و عكس‌برداری گردد،
و اگر...، ذرّه‌ای از آن آرامش آرمانی بدست نخواهد آمد و غیر از خدا كسی نمی‌تواند تكیه‌گاه و پناهگاه انسان باشد.
غیر از خدا چه كسی می‌تواند ستار العیوب باشد؟!
كدام پدر؟ كدام جد؟
كدام مادر؟ كدام فرزند؟
كدام برادر و خواهر؟
كدام معلّم و دوست؟
كدام همسایه و همشهری؟
كدام بیگانه؟!!
چند بار و چه مدّت؟
غیر از خدا احدی نمی‌تواند رازدار انسان باشد و در تمام امور زندگی، فرد مطمئنی برای انسان محسوب گردد.
«با دلی آرام و قلبی مطمئن و روحی شاد و ضمیری امیدوار به فضل خدا... به سوی جایگاه ابدی سفر»[3] كرد.
این است آرامش آرمانی و اِسراری بزرگ.
[1]. سوره الضحی، آیه ۲.
[2]. سوره رعد، آیه ۲۸.
[3]. وصیت‌نامه الهی سیاسی امام خمینی;.
