|
ماه آن شب خمـوش و ســرگردان |
|
روی صحـــرا و دشت می‌تـــابید |
|
نور غمرنگ و حُــزن پـــرور مـاه |
|
همه جــــا را نموده بـــود سپید |
|
دانـه دانـه سـتاره بــر رخ چـرخ |
|
هـمچــو اشـک یـتیم مـیلرزیـد |
|
خوب گستــرده بـود خـــاموشی |
|
بـر جـهـان پــــرده فـرامـوشی |
|
مــرغ شـب آرمـیده بـــود آرام |
|
چـشـم ایـام رفـته بـود بـه خواب |
|
سـایه نـخــل‌ها بـه چـهره نـور |
|
از سـیـاهی کشیـده بـود حـجـاب |
|
بـــاد در جستجوی گمشــده‌ای |
|
چرخ می‌زد چـــو عـاشقی بی تاب |
|
غـــرق شهـــر مدینه سر تـا سر |
|
در سکـــوتی عمیق و رعـــب آور |
|
مـی کشید انتظـار خـاک آن شـب |
|
مـقــــدم تــــازه مـیهمـانی را |
|
مـی ربـود از کـف گـران مــردی |
|
آسـمــــان هـمـسـر جــوانی را |
|
آتـش مــرگ مـادری می‌سوخت |
|
دل اطـــــفال خــسته جــانی را |
|
مـــــردم آرام لیـک آهـستـه |
|
نوحه گــــر چند طفـل دل خسته |
|
بر سـر دوش جسم بــی جـــانی |
|
حمل می‌شد به نقطـــه‌ای مـرمـوز |
|
همـه خـــواهان به دل درازی شب |
|
گر چه شب تلخ بود و طاقت ســـوز |
|
تـا مـگر راز شـب نگــردد فـاش |
|
نَـبَـــرد پـی بــه راز شـب دل روز |
|
راز شـب بـود پیـکـر زهـــــرا |
|
که شب آغوش خـــاک گشتش جا |
|
راز شـب بـود بـانــویی مـعصـوم |
|
کـه چـو او مـردی از زمـانـه نـزاد |
|
هـیجـده سـاله بـانویی پـُر شـورکـه |
|
سیـــه کـرده چـهـره بیـداد |
|
بانویی کـز سـخن بــه محـضر آن |
|
ریخت آتـش به جــــان استبـداد |
|
بانویی شیر دل، دلیــر و شجـــاع |
|
که نمود از حقوق خــــویش دفـاع |
|
گـر چـه زن بـود لیـک مــردانـه |
|
از قیـام آتشی عظـیم افـــروخت |
|
شعله‌ای برکشید از دل خـــویش |
|
که سیــه خـــرمنِ ستم را سوخت |
|
درس احـقاق حـق و دفـــع ستم |
|
بـه جهـان و جهــانیـان آمــوخت |
|
مـــردم خفته را ز خواب انگیخت |
|
آبـــــروی ستمگــران را ریـخت[1] |
[1]. مرحوم سید محمد حسین شهریار، شاعر معروف و نامی معاصر.
