به سخن دیگر انسان باید سجده در پیشگاه خداوندی را برای بیان عبادت و اطاعت انجام دهد؛ زیرا سجده نماد و نمودی کامل ازاطاعت و عبودیت است. براین اساس می‌توان نتیجه گرفت که سجده عبودی و طوعی، امری مثبت و کمالی و ارزشی است و از آنجایی که عبودیت بر پایه تفسیر امام صادق7 بنابر نقل کتاب مصباح الشریعه، دارای کنه و باطنی است که ربوبیت می‌باشد. می‌توان گفت که انسان با سجده خویش به مقام عبودیت و اطاعتی می‌رسد که گوهر و جوهره آن ربوبیت انسانی است. این گونه است که انسان نه تنها به مقام تقرب می‌رسد بلکه به مقام عالی‌ترین درجات تقرب یعنی عبودیتی دست می‌یابد که باطن آن خلافت ربوبی بر آفریده‌های هستی است.

بر این اساس اگر انسان بخواهد مقام خلافت الهی را به دست آورد که خداوند در هنگام آفرینش آدم از آن به عنوان هدف آفرینش انسان یاد کرده، می‌بایست از راه سجده اطاعت و عبودیت وارد شود تا خلافت در وی ظهور و بروز پیداکرده و توانایی خلافت ربوبی برماسوی الله را بیابد.

بنابراین می‌توان گفت دست‌یابی به مقام عبودیت ربوبی و خلافت ربوبی از راه سجده اطاعت و عبادت، مهم‌ترین و کاملترین اثری است که می‌توان برای سجده بیان کرد. انسانی که بتواند سجده‌های خویش را به شکل اخلاص عبودی[1] انجام دهد می‌تواند امیدوارباشد که به مقام عبودیت ربوبی و خلافت ربوبی برسد که بالاترین و کاملترین درجه انسانیت و عبودیت است.

از جمله آثاری که خداوند برای سجده برشمرده دسترسی به مقام کرامت انسانی از راه عبودیت است و سجده، نماد کاملی از عبودیت و اطاعت انسان درپیشگاه خداوندی است.