زنی را كه پیشانی بر درگاه حضرت حق بساید، ساجده گویند.

فاطمه‏ی زهرا3 پس از ولادت بر خداوند سجده كرد.

حضرت خدیجه3 فرمود: فاطمه آنگاه كه در رحم مادر بود با مادر خود سخن می‏گفت و آن زمان كه متولد شد، بر زمین سجده كرد و انگشتان خود را به طرف آسمان گرفت.»[1]

ریشه کلمه ساجده، از سَجَد و سُجود است که به معنی، خضوع در برابر خدای متعال و قرار دادن صورت و پیشانی بر زمین به جهت تعبد و خضوع است.

یکی از القاب بانوی دو عالم حضرت زهرا3 ساجده است که در این بخش به آن می‌پردازیم.