بسیاری از روایت کنندگان نقل کرده‌اند که او (حضرت علی7) پس از ماجرای سقیفه اظهار ناراحتی كرد و حق خود را خواسته و کمک طلبید و فریاد کشید؛ زیرا در نزد وی حاضر نشدند و بیعت نکردند. و او در حالی که رو به سوی قبر رسول خدا کرده بود گفت: «ای فرزند مادرم، این قوم، مرا ناتوان یافتند و چیزی نمانده بود كه مرا بكشند»[1] و فرمود: وای جعفر من امروز جعفر ندارم؛ وای حمزه؛ من امروز حمزه ندارم!!!.[2]

همین مضامین در کتب شیعه نیز به وفور آمده است:

[1]. سوره اعراف، آیه 150.

[2]. إبن أبی الحدید المدائنی المعتزلی، أبو حامد عز الدین بن هبهٔ الله بن محمد بن محمد (متوفای655 هـ)، شرح نهج البلاغهٔ، ج 11، ص 65، تحقیق محمد عبد الكریم النمری، ناشر: دار الكتب العلمیهٔ - بیروت / لبنان، الطبعهٔ: الأولی، 1418هـ - 1998م.