یکی از اشتباهات این است که برای سخن، تأثیر سحر آسا قائل هستیم، ولی از تأثیر تبلیغ عملی غافلیم؛ تأثیری که یک عمل کوچک از گوینده‌ای، می‌تواند در افکار مردم بگذارد، هرگز سخنرانی‌های متعدد او نخواهد گذارد. بزرگ‌ترین حربه پیامبران برای جلب افکارمردم، همان عمل آنان به گفتار خویش بود. آنان با عمل به برنامه هایشان اعتماد مردم را به دست آورده و عملاً به مردم می‌رساندند که به آن چه می‌گویند مؤمن و معتقدند.

پافشاری و استقامت مدعی در راه هدف خود، نشانه راستگویی وی است، ولی تردید و دو دلی و عمل بر خلاف گفتار، نشانه دروغگویی و بی ایمانی گوینده به گفتار خود محسوب می‌شود، در هیچ تاریخی نداریم که پیامبر اسلام و پیشوایان بزرگ ما قدمی بر خلاف گفتار خود برداشته و یا در سخت‌ترین لحظات، گامی به عقب نهاده، و یا در نبردی پشت به دشمن کرده باشند. اگر پیامبر به مردم می‌گفت:

«إِذا لَقِیتُمُ الَّذِینَ کَفَرُوا زَحْفاً فَلاتُوَلُّوهُمُ الأَدْبارَ؛[1]

(ای افراد با ایمان،) هرگاه کافران را انبوه و فشرده دیدید پشت به آنها نکنید و فرار ننمایید.»

خود ثابت‌ترین و پایدارترین فرد در میدان نبرد بود، و بزرگ‌ترین پایگاه و مأمنی برای دوستان خود به شمار می‌رفت تا آن جا که امیرمؤمنان7 پایداری پیامبر را در میدان نبرد چنین توصیف می‌کند:

هنگامی که آتش جنگ شعله ور می‌شد ما به پیامبر خدا پناه می‌بردیم و هیچ کس به دشمن از آن حضرت نزدیک‌تر نبود.»[2]