نور احدی ظاهر از جانب بطحا شد

چون عرش معلا كرد سرتاسر دنیا را

در كشور امكانی واجب به تجلی بین

در عالم ناسوتی لاهوت هویدا را

خورشید جهان آرا در پرده خجلت شد

تابان و درخشان دید تا زهره‌ی زهرا را

در دائره‌ی خلقت امری علنی بینم

یا كوكبه‌ی حشمت صدیقه‌ی كبری را

شمس فلك عفت نور قمر عصمت

دارد ز پی خدمت صد مریم و حوا را

دخت نبی مرسل جفت علی والا

زان گونه مربی بین این گونه مر بارا

ار مقدم میمونش عالم چه گلستان شد

از نور تجلی داد نه گنبد مینا را

بر درگه او دربان جبرئیل امین دیدم

مرآت خدا گفتم آن مظهر یكتا را

در عترت پاك او چون هشت و چهار آمد

بر بام فلك بنهاد از عز و شرف پا را

از جود وجود او اسلام مؤید شد

قرآن به ثنا خوانی مرضیه و عذرا را

او كامله‌ی مطلق حق با وی و وی با حق

نازم به چنین رفعت انسیه‌ی حورا را

فرمود رسول الله الفاطمه بضعه

با گوش دلت بشنو وصف دُر بیضا را

با طلعت مسعودش عالم چه منور كرد

نور رخ او روشن سازد صف عقبا را

ما چشم باو داریم در عرصه رستاخیز

شاید كه بالطافش خرسند كند ما را

دنیاست چو قطره‌ای و دریا، ‌زهرا

کی فرصت جلوه دارد اینجا، ‌زهرا

قدرش بود امروز نهان، چون دیروز

هـنگـامـه کنـد ولیـک فـردا،‌زهــرا

خالق چو کتاب خلقت انشا فرمود

عالم چو الفبا شد و معنی، زهرا

«احمد» که خدا گفت به مدحش «لولاک»

کی می‌شدی آفریده، لولا، زهرا

«طاها» و «علی» دو بیکران دریایند

قرآن برزخ ما بین دو دریا، زهرا

او سر خدا و لیلة القدر نبی است

خیر دو سرا،‌درخت طوبی، زهرا

بر تخت جلال، از همه والاتر

بر مسند افتخار،‌یکتا، زهرا

در «آل کسا» محور شخصیت‌هاست

ما بین «اَب» و «بعل» و «بنیها»، زهرا

سر سلسله نسل پیمبر کوثر

سرچشمه نور چشم طاها، زهرا

تنها نه همین مادر سبطین است او

فرمود نبی: «ام ابیها»، زهرا

آن پایه که دیروز پیمبر بنهاد

امروز نگهداشته برپا، زهرا

از «احمد» و «مرتضی» چه باقی ماند

از مجمعشان، شود چو منها، زهرا

حرمت بنگر که در صفوف محشر

یک زن نبود سواره الاّ، زهرا

هنگام شفاعت چو رسد روز جزا

کافی است برای شیعه، تنها، زهرا

حیف است «حسانا» که در آتش سوزد

آن شیعه که ورد اوست؛ زهرا، زهرا[1]