بسم الله الرحمن الرحیم.
«سَبَّحَ للهِ مِا فِی السَّمَواتِ وَمِا فِی الأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِیزُ الْحـَکیمُ»[1]
خدا را آن چه در آسمان‌ها و زمین است تسبیح می‌گوید (و او را از هر نوع عیب و نقصی تنزیه می‌نمایند). اوست عزیز و حکیم.»
یکی از حقایق و معارف بلند قرآن، این است که سراسر ذرات جهان، خدا را سجده می‌کنند و به حمد و ثنا و تسبیح و تقدیس او مشغولند و این حقیقت جز از قرآن، از هیچ مکتبی به این گستردگی شنیده نشده است؛ به عبارت روشن تر، همه ذرات موجودات، از دل اتم‌ها گرفته تا درون کهکشان‌ها و سحابی‌ها این سه وظیفه بزرگ را انجام می‌دهند:
1. همه موجودات جهان، خدا را (سجده) می‌کنند؛
2. سراسر جهان هستی، خدا را (حمد) و (ثنا) می‌گویند؛
3. تمام موجودات، خدا را (تسبیح) می‌گویند.
تو گویی سراسر جهان، خضوع و فروتنی، گوش و زبان، روح و احساس، درک و مسؤولیت، نور و روشنایی وعلم و دانش است.
سجده با حمد و تسبیح، تفاوت روشنی دارد که نیاز به بیان ندارد؛ زیرا سجده، خضوع و ابراز کوچکی است، در حالی که حمد و تسبیح بیان کمال و جمال خدا و پیراستن او از نقص وعیب است.
[1]. سوره صف، آیه 1.
