پس از غارت لباس‌های امام حسین7، سپاهیان کوفه و شام به سوی خیمه‌ها هجوم بردند. لحظاتی تلخ و جانکاه بود. زینب کبری بیش از همه، تلخی و مخاطرات این تهاجم وحشیانه را احساس می‌کرد؛ چرا که از یک سو پاسبان خیمه‌های حیا و عفت بود و از طرف دیگر حفظ جان امام زمانش را به عهده داشت. دختر علی7 که منش و خوی کوفیان را می‌شناخت، برای حفظ عفت و حیای بانوان و قبل از آمدن آنها، تمام زیورآلات زنان را جمع کرده خطاب به عمر سعد فرمود: ای عمر بن سعد! سپاهیان خود را از تعجیل و شتاب در غارت خیمه‌ها باز دار! خود آنچه اسباب و زیور آلات است به شما واگذار می‌کنم. مبادا دست نامحرمان به سوی خاندان رسول خدا دراز شود [و بر قامت حیا و نجابت غباری بنشیند].

تمامی وسایل و زیورآلات، حتی گوشواره‌های فاطمه بنت الحسین7 نیز که یادگار امام بود در محلی جمع شد، و پس از آن که زنان و کودکان در گوشه‌ای اجتماع کردند، دختر شجاع علی7 فریاد زد: هر کس میل دارد؛ وسایل و زیورآلات را بردارد! عده‌ای پیش آمدند و هر چه بود غارت کردند... .»[1]

[1]. انساب الاشراف، بلاذری، ج 3، ص 204.