سجده کردن بر خاک صحیح است. این خاک چه خاک مدینه و مکه باشد و چه خاک عراق، کربلا یا خاک هر نقطۀ دیگری از عالم.

شیعه برای اثبات این باورش به روایاتی تمسک می‌کند که به برخی اشاره می‌شود.

عایشه از پیامبر خدا6 نقل کرده که فرمود: «زمین برای من سجده گاه و پاک کننده قرار داده شد.»[1]

طبق این حدیث سجده بر خاک صحیح است.

در صدر اسلام که مساجد فرش نداشت، همه مسلمین در نماز بر خاک و رمل و شنی که با آن کف مساجد خود را پوشانیده بودند سجده می‌کردند و نه تنها پیامبر اکرم6 مسلمین را از این عمل منع نمی‌کرد؛ بلکه بر عکس وی از سجده بر غیر خاک (پارچه، لباس و عمامه) جلوگیری می‌نمود.[2] بنابراین سجده بر خاک، سنگ، شن، رمل، و حصیر سیره و سنت قطعی رسول اعظم6 بوده است و هیچ مسلمانی نیست که منکر جواز سجده بر خاک باشد و همۀ مذاهب اسلامی چنین سجده‌ای را صحیح می‌دانند، اما نسبت به خاک کربلا، شیعه معتقد است، سجده بر خاک کربلا مستحب است؛ زیرا در این خاک فرزند گرامی رسول خدا، سید و آقای جوانان بهشت حسین بن علی7 برای حفظ دین خدا و احکام آن، جهاد کرد و به همراه فرزندان و اصحاب خویش به شهادت رسید. نخستین کسی که بر تربت امام حسین7 سجده کرد، حضرت علی بن الحسین، امام سجاد7 بود که امام چهارم شیعیان و مورد اعتماد و محبوب دل‌های همۀ مسلمانان و دوستان پیامبر اکرم6 است. بعد از ایشان شیعیان نیز به تبعیت از امامان معصوم7 خود سجده بر این خاک را امری مستحب می‌دانند[3] البته این مربوط به بعد از شهادت حضرت امام حسین7 است که حود پنجاه سال بعد از رحلت پیامبر6 واقع شده است، اما این باعث نمی‌شود که بگوییم چون پیامبر اکرم6 بر خاک کربلا سجده نکرده است پس ما هم نباید سجده کنیم و سجده بر آن را افضل بشماریم. نظر به این که خاک کربلا از جنس زمین و از نوع خاک‌های دیگر جاهای کره زمین است، پس قطعا سجده بر آن صحیح است. مضافاً بر این که در منابع شیعه و سنی روایاتی وجود دارد که نشانۀ اهمیت و محبوبیت خاک کربلا در نزد خدای متعال است.

از امٌ سلمه نقل شده است که گفت: «روزی رسول خدا6 به من فرمود که دم در بایست و اجازه نده کسی وارد شود» امٌ سلمهٔ می‌گوید: «من دم در ایستادم. حسین آمد و خواست داخل شود، خواستم جلوگیری کنم؛ ولی نتوانستم. این پسر بچه پیش پدر بزرگش رفت. به رسول خدا گفتم فدایت شوم به من فرموده بودی اجازه ندهم کسی وارد شود؛ ولی فرزند شما از دستم فرار کرد و نتوانستم ممانعت کنم.»

امٌ سلمه به پیامبر خدا6 عرض می‌کند: «از کنار در دیدم که در دست شما چیزی است و اشک‌هایتان جاری است و این پسر بچه هم بر روی شکم شما نشسته است! پیامبر اکرم6 فرمود: «بله، جبرئیل نزد من آمد و به من خبر آورد که امت من این فرزندم را می­کشند و خاک محل شهادت او را به من داد. این خاکی که در دستم هست همان خاک است.»[4] این روایت عیناً یا با کمی اختلاف در منابع دیگر اهل سنت نیز آمده است.[5]

شیعه هم این روایت را نقل کرده است در روایتی امام باقر7 می‌فرماید: جبرئیل خاکی که حسین7 بعداً بر روی آن کشته شد را برای پیامبر6 آورد و آن خاک در نزد ما است.[6]

بنابراین از نظر شیعه و سنی، سرزمین و خاک کربلا بسیار با اهمیت است و قطعاً سجده بر آن هم از سجده بر خاک‌های دیگر افضل است.