اوج تواضع را باید در سجده جستجو كرد.
حضرت علی7 می‌فرمایند:
«هنگامی كه انسان نماز می‌خواند، سابیدن گونه‌ها به خاك نشانه تواضع و گذاردن اعضای شریف بر زمین، دلیل كوچك و حقارت است.»[1]
بنده خدا، بهترین عضو از اعضای بدن خود را بر خاك می‌نهد و با این كار بهترین ارتباط را با خدای خود برقرار می‌كند. با بهترین وجه با معبود خود سخن می‌گوید و با یكتای بی‌همتا درددل می‌كند، ناله می‌نماید، گریه می‌كند و خود را به خاك می‌كشد و سر بر خاك می‌نهد تا فكر خودش را الهی كند و جان خود را نورانی نماید.
رسول خدا6 می‌فرمایند:
«چه می‌شود كه شیرینی عبادت را در شما نمی‌بینم؟[2] عرض كردند: شیرینی عبادت چیست؟ فرمود: تواضع است.»
سجده‌گاه، آموزشگاهی است كه بنده خدا، تواضع، تقرّب جستن، خلوص، تزكیه، تنهایی، تفكر و تكلیف را در آن تجربه می‌كند و به صورت علمی و كاربردی تمرین می‌نماید.
[1]. نهج البلاغه، خ ۱۹۲.
[2]. میزان الحكمه، ج ۴، ص ۲۱۸۲۵.
