خدایا برای پیروزی بر قریش و یارانشان از تو كمك می‌خواهم كه پیوند خویشاوندی مرا بریدند، و كار مرا دگرگون كردند و همگی برای مبارزه با من در حقی كه از همه آنان سزاوارترم،‌‌متحد گردیدند و گفتند:

حق را اگر توانی بگیر، و یا اگر تو را از حق محروم دارند، با غم و اندوه صبر كن و یا با حسرت بمیر.

به اطرافم نگریستم، دیدم كه نه یاوری دارم،‌و نه كسی كه از من دفاع و حمایت می‌كند، جز خانواده‌ام كه مایل نبودم جانشان به خطر افتد.[1]

[1]. نهج البلاغه، خطبه 217.