﴿وَ لِلَّـهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذينَ يُلْحِدُونَ في‏ أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ﴾ ؛ برای خداوند، نام‌های زیباست؛ او را بدان‌ها بخوانید و آنانی که در نام‌های او کفر ورزیدند به خود واگذارید که به زودی به کردار بدشان مجازات خواهند شد.

منظور از خواندن خدا به این نام‌ها آن نیست که صرفاً این الفاظ را بر زبان جاری کنیم. در واقع، باید این صفات را در وجود خودمان تا حدّ امکان پیاده کنیم؛ مثلا، پرتوی از علم و دانش خداوند، شعاعی از قدرت او و گوشه ای از رحمت واسعه‌اش در ما و جامعه مان پیاده شود تا در پرتو این علم و قدرت و رحمت، بتوانیم خود و اجتماع را از صف دوزخیان خارج سازیم.

در احادیث اهل تسنّن و شیعه در خصوص تفسیر این آیه، از 99 اسم خداوند نام برده شده که البته مراد آن نیست که هر کس این 99 اسم را بر زبان جاری کند و بدون توجه به محتوا و مفاهیم آنها، تنها الفاظی را بگوید، سعادتمند خواهد بود، و یا دعایش به اجابت می‌‌رسد، بلکه هدف این است که به این اسماء و صفات ایمان داشته باشد و مفاهیم نام‌های پروردگار را در وجود خود منعکس سازد.

در بعضی از روایات، که در اصول کافی از امام صادق7 در تفسیر این آیه نقل شده، آن حضرت فرمودند: «نَحْنُ وَ الله، الاَسْمَاء الحُسْنَی»؛[1] به خدا سوگند! ما اسمای حسنای خدا هستیم، اما این اشاره به آن است که پرتو نیرومندی از آن صفات الهی در وجود ما منعکس شده است و شناخت ما به شناخت ذات پاک خدا کمک می‌‌کند.

در حدیثی که اهل تسنّن از حضرت علی7 نقل کرده‌اند، ایشان ضمن اشاره به گروه‌های مختلفی که در آینده، در امّت اسلامی پیدا می‌‌شود، فرمودند: گروهی که اهل نجاتند من و شیعیان و پیروان مکتب من هستند.[2]

در روایات دیگری نیز آمده است که منظور از آیه مزبور ائمّه اهل بیت: هستند.[3]

[1] . ناصر مكارم شيرازي و ديگران، پيشين، ‌ج 7، ص 28.

[2] . همان، ص 29.

[3] . همان، ص25. لازم به ذکر است که مضامین مطالب مذکور در تفاسیر گوناگون از جمله تفسیر المیزان (ج 8، ص 447)، تفسیر جامع (ج 2، ص 489)، تفسیر اثنی عشری (ج 4، ص 249)، و تفسیر انوار درخشان (ج 7، ص 169) آمده است.