اگر رضايت خداوند از آن‌ها مقيد به عمل صالح نباشد و آن‌ها بدون قيد و شرط (چه بعدها عمل صالح انجام دهند و چه كارهاى زشتى مرتكب شوند) به بهشت بروند، آيات بسيارى از قرآن كريم تكذيب خواهد شد؛ از جمله خداوند در آيه 7 و 8 سوره زلزله مى‌فرمايد:
﴿وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ﴾.
«هر كس هموزن ذرّهاى كار بد كرده آن را مىبيند!.»
اگر ادعاى اهل سنت پذيرفته شود، بايد بگوييم كه تمام مردم، نتيجه اعمال بد خود را خواهند ديد، مگر آن‌هايى كه با پيامبر هجرت كرده‌اند كه اعمال بد آن‌ها حساب نشده و رضايت خداوند از آنان دائمى است! و اين مطلب با اين آيه و آيات ديگر قرآن در تضاد است.
اصلاً گناه افرادى كه بعدها به دنيا آمده‌اند چيست كه بايد ذره ذره اعمالشان، محاسبه شده و در برابر آن‌ها حسابرسى شوند؛ اما «السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ» فقط به اين دليل كه در صدر اسلام زندگى مى‌كرده‌اند، هيچ يك از گناهانشان محسوب نشده و بي‌حساب به بهشت بروند؟!
و نيز خداوند در سوره حجرات مى‌فرمايد:
«گرامى‌ترين شما نزد خداوند با تقواترين شماست خداوند دانا و آگاه است!».[1]
اگر قرار باشد كه پيشى گيرندگان مهاجر و انصار بدون قيد و شرط؛ چه تقواى الهى پيشه كنند و چه اعمال ناشايست انجام دهند؛ در عين حال گرامى‌ترين افراد نزد خداوند باشند، اين آيه و بسيارى ديگر از آيات قرآن تكذيب خواهد شد!
و نيز اگر رضايت خداوند در اين آيه مطلق باشد، بايد تمام آيات قرآن را كه در باره وعده و وعيد و جزا و پاداش نازل شده است، تخصيص بزنيم. يعنى از هر كسى گناهى سر بزند، مجازات خواهد شد؛ مگر ﴿السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ﴾ كه آن‌ها حتى اگر مرتد و يا منافق نيز بشوند، مجازات نخواهند شد.
قبول اين مطلب برابر است با؛ بیهوده بودن شريعت و فرمان‌هاى خداوند؛ زيرا ثابت مى‌شود كه (السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ) چه به شريعت اسلام پايبند باشند و چه نباشند، خداوند آن‌ها را به بهشت خواهد برد.
اگر منظور آيه اين باشد، كه افرادى كه جزء (السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ) بوده‌اند، هيچگاه گناه نكردند و لغزشى از آن‌ها صورت نگرفت و معصوم از دنيا رفتند، با اعتقادات اهل سنت نمى‌سازد و انكار بديهيات خواهد بود.
و اگر بگوييم كه منظور خداوند آن است كه آن‌ها گناه كردند، ستم كردند، مرتكب فسق و فجور شدند؛ اما در عين حال باز هم خدا از آن‌ها راضى است و آن‌ها را به بهشت خواهد برد، با بسيارى ديگر از آيات قرآن كريم در تضاد خواهد بود؛ زيرا خداوند در آيه 96 توبه مى‌فرمايد:
﴿فَإِنَّ اللَّـهَ لا يَرْضى عَنِ الْقَوْمِ الْفاسِقين﴾.
«خداوند (هرگز) از جمعيّت فاسقان راضى نخواهد شد!».
و نيز در آيه 57 و 140 سوره آل عمران مى‌فرمايد:
﴿وَ اللَّـهُ لا يُحِبُّ الظَّالِمين﴾.
«خداوند، ستمكاران را دوست نمىدارد».
اگر ادعاى اهل سنت را بپذيريم، بايد بگوييم كه خداوند از فاسقان و ستمگران راضى نيست؛ مگر از آن‌هايى كه با پيامبر6 هجرت كردند كه خداوند براى هميشه از آن‌ها راضى است و فسق و فجور آن‌ها هيچ تأثيرى در رضايت خداوند نخواهد داشت!!
و يا خداوند در سوره يونس مى‌فرمايد:
«افرادى كه مرتكب گناهان شدند، جزاى بدى به مقدار آن دارند و ذلّت و خوارى، چهره آنان را مى‌پوشاند و هيچ چيز نمىتواند آن‌ها را از (مجازات) خدا نگه دارد! (چهرههايشان آن چنان تاريك است كه) گويى با پارههايى از شب تاريك، صورت آن‌ها پوشيده شده! آن‌ها اهل دوزخند و جاودانه در آن خواهند ماند!».[2]
و نيز در سوره زخرف مى‌فرمايد:
مجرمان در عذاب دوزخ جاودانه مىمانند.[3]
اگر ادعاى اهل سنت درست باشد، بايد بپذيريم كه خداوند هر كسى را كه مرتكب گناه شود، مجازات مى‌كند، ذلت و خوارى چهره آنان را مى‌پوشاند، اهل دوزخ هستند و.. . ؛ مگر افرادى كه جزء ﴿السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ﴾ هستند كه آن‌ها هيچ يك از گناهانشان محسوب نشده و هرگز به جهنم نخواهند رفت؛ حتى اگر گناه اولين و آخرين بر گردن آن‌ها باشد!
[1] . سوره الحجرات، آیه 13.
[2] . سوره يونس، ایه 27.
[3] . سوره الزخرف، ایه 74.
