خداوند سبحان وجود مطهر پیامبر اکرم را رحمت فراگیر برای جهانیان قرار داده وآن حضرت را به این صفت و ویژگی توصیف نموده است.

اما این رحمت بیکران خداوندی برای امت اسلامی وزنان ومردان مؤمن جلوه‌های خاصی دارد که به دو مورد آن اشاره می‌کنم:

1. در میان امت را مانع عذاب و مجازات الهی می‌داند. ﴿وَ ما كانَ اللَّـهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فيهِمْ وَ ما كانَ اللَّـهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ﴾[1] این آیه بیانگر این حقیقت است که اگر مؤمنان و امت مسلمان در اثر انحرافات و رفتارهای گناه آلود، استحقاق عذاب و مجازات داشته باشد، خداوند مهربان به احترام حضور پیامبر اکرم در میان مسلمانان، آنان را عذاب نخواهد کرد. کما اینکه، استغفار و طلب آمرزش خود مسلمانان مانع عذاب الهی خواهد شد لکن بخش اول آیه مربوط به زمان حیات رسول خدا می‌باشد.

علی در این مورد می‌فرماید: دو چیز در زمین مایه‌ی امان از عذاب خدا بود. یکی ازآن دو برداشته شده، پس دیگری را در یافته بدان چنگ زنید. اما آن امانی که برداشته شد رسول خدا بود و امان باقیمانده استغفار کردن است. که خداوند بزرگ به رسول خدا فرمود: «خداوند آنان را عذاب نمی‌کند در حالی که تو در میان آنانی و عذابشان نمی‌کند تا آن هنگام که استغفار می‌کنند.» [2]

1. آمده استغفار کنند و پیامبر برای آنان طلب آمرزش نماید همانا خداوند توبه آنان را پذیرفته و آنان را مورد رحمت و آمرزش قرار خواهد داد؛ ﴿وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّـهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّـهَ تَوَّاباً رَحيماً﴾[3]

این آیه کریمه، توسل به عنایت پیامبر اکرم برای آمرزش گناهان را، به عنوان وسیله‌ای مطمئن برای دستیابی به رحمت و مغفرت خداوند قرار داده است.

امیرالمؤمنین علی توسل به رسول خدا را در هنگام دعا ودر خواست حاجت از محضر پروردگار متعال مایه استجابت دعا دانسته می‌فرماید: «هرگاه از خداوند یکتا در خواستی داری، ابتدا بر پیامبر درود بفرست. سپس حاجت خود را بخواه، زیراخداوند بزرگوارتر از آن است که از دو حاجت درخواست شده، یکی را برآورد و دیگری را ردکند».[4]

[1] . سوره انفال، آیه 33.

[2] . نهج البلاغه ، محمد دشتی، حكمت 85.

[3] . سوره نساء، آیه 64.

[4] . نهج البلاغه ، محمد دشتی، حكمت353.