در تفسیر «فرات بن إبراهیم» از ابن عباس، از أمیرالمؤمنین7 روایت شده است، روزی رسول خدا6 بر حضرت فاطمه3 وارد شدند و ایشان را محزون و مهموم یافتند ـ و در اینجا رسول الله حدیثی را درباره احوال قیامت مفصلا ذکر می‌کنند، تا می‌رسند به اینجا که: ای فاطمه! تو می‌گوئی: «یا رب! أَرِنِي الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ. فَيَأْتِيَانِكِ وَ أَوْدَاجُ الْحُسَيْنِ تَشْخُبُ دَماً وَ هُوَ يَقُولُ: یعنی؛ ای پروردگار من! حسن و حسین را به من بنمایان. و در این ‌صورت آن دو به سوی تو می‌آیند در حالی که از رگ‌های گردن حسین خون تازه جاری است، و او می‌گوید: ای پروردگار من! حق مرا از آنان ‌که به من ستم کرده‌اند، در امروز برای من بگیر». و در این حال خداوند جلیل به غضب در می‌آید، و از غضب او جهنم به غضب در می‌آید، و فرشتگان جمیعا به غضب در می‌آیند، و سپس جهنم ناگهان شعله‌ای می‌کشد و زفیری و صدائی می‌زند. در این حال فوجی از ملائکه غضب از جهنم بیرون می‌آیند و یکایک از قاتلان حسین، پسرانشان و پسران پسرانشان را از میان گروه‌ها و جمعیت‌ها جدا می‌کنند، و آنها می‌گویند: بار پروردگارا! ما در روز عاشوراء حاضر نبوده ایم و در قتل حسین شرکت نکرده‌ایم! خداوند به زبانیة جهنم می‌گوید: آنان را از نشانه‌ها و علائم چهره‌هایشان بگیرید: به چشمان أزرقی رنگ و چهره‌های سیاه! و بگیرید آنها را از زلف‌های پیشانی آنها و بیندازید در درک اسفل از آتش دوزخ! زیرا که آنها بر دوستان و موالیان حسین شدیدتر و سخت تر بودند از آنانکه با خود حسین محاربه کردند و او را کشتند. و در این حال صدای فریاد آنها در جهنم شنیده می‌شود.

در «خصال»، صدوق از حضرت صادق7 از پدرانش از علی: روایت می‌کند که فرموده است: «در جهنم آسیائی است که پنج گروه را خرد و آسیا می‌کند، آیا شما از من سؤال نمی‌کنید که ماده‌ای که آن را آسیا می‌کند و خرد می‌نماید چیست؟! به آن حضرت گفتند: ماده آسیا شونده آن آسیا چیست، ای أمیر مؤمنان؟! حضرت فرمود: علماء و دانشمندان دین، که فسق و فجور نمایند و از راه عدالت منحرف شوند، و قاریان قرآنی که به معاصی و گناهان مشغول باشند، و حاکمان جابر و جائری که ستم کنند، و وزیران و معاونانی که خیانت ورزند، و قیمان و والیان اموری که دروغگو باشند.

و در آتش شهری است که آن را حصینه گویند؛ آیا از من نمی‌پرسید در آن چیست؟! به آن حضرت گفتند: در آن چیست ای أمیرمؤمنان؟! حضرت فرمود: در آن دست‌های کسانی است که بیعت را شکستند.»

و در «عیون» از حضرت رضا7 روایت می‌کند که: «قَال‏َ رسول الله6: وای بر ستمگران به اهل بیت من؛ گویا می‌بینم آنان را که فردای قیامت، با منافقان در درک و طبقه پائین‌‌ترین آتش می‌باشند».

و نیز در «عیون» با همین سند، روایت کرده است که رسول الله6 گفته‌اند: کشنده حسین در تابوت و صندوقی از آتش است، و عذاب او به تنهائی به قدر نصف عذاب اهل دنیاست. دست‌ها و پاهای او را به زنجیرهائی از آتش بسته‌اند؛ پس آن صندوق را در آتش واژگون می‌کنند تا در قعر جهنم می‌افتد. و او بوی عفنی دارد که تمام جهنمیان از بدی بوی او به پروردگارشان پناه می‌برند. و او در آنجا مخلد و جاودان، عذاب ألیم را می‌چشد با جمیع کسانی که در کشتن حسین7 با او همدست و همداستان بوده، و او را بر کشتن حسین حمایت کرده‌اند. هر چه پوست بدن آنها بسوزد و پخته شود خداوند پوست دیگری می‌آفریند تا عذاب درد آور را بچشند، و یک ساعت هم آن عذاب سبک نخواهد شد، و از حمیم دوزخ می‌نوشند؛ پس وای بر آنان از عذاب خدا در آتش.

و در تفسیر منسوب به حضرت عسکری7 است که: کسانی که راضی به کشتن حسین7 بوده و هستند، همگی شریک در قتل او هستند. کشندگان حسین7 و کمک کاران وامر کنندگان و پیروان آنها، از دین خدا برئ هستند. و خداوند فرشتگان مقرب خود را امر می‌کند که اشک‌هائی را که در قتل حسین از چشم‌ها ریخته است بردارند و به پاسداران و خُزّان بهشت بدهند، تا آن را با آب حیوان یعنی آب زندگی مخلوط و ممزوج کنند تا شیرینی آن آب زیاده شود. و آن فرشتگان آن اشک‌ها را در‌ هاویة دوزخ بریزند و با حمیم، صدید، غسّاق و غسلین آن ممزوج کنند تا شدت حرارت آنها و بزرگی عذاب آنها هزار مرتبه مضاعف شود، و بر آنان که از اعداء آل محمد به هاویه انتقال می‌یابند، عذاب شدید و سخت گردد.

در «تفسیر فرات بن إبراهیم» آمده: از حضرت صادق7 روایت شده است؛ که گفته‌اند پدرم فرمودند: «هر شخص سب کننده و دشنام دهنده به امام، و بر افرازنده علم مخالفت در برابر آنها، و دشمنی کننده به آنها بوده باشد؛ اگر چه از اهل عبادت باشد، منسوب است به این آیه: «صورت‌هائی در روز قیامت ذلیل و خوار و ترسناک و درهراسند، کارشان دشوار و سخت است، و در آتش برافروخته شده داخل می‌شوند».[1]

و در «کافی» از ـ علی بن إبراهیم ـ روایت است که گفت: من از حضرت امام جعفر صادق7 شنیدم که می‌فرمود: «پدرم می‌گفت: هر شخص سب کننده و دشمنی کننده با امام بوده باشد، اگر چه اهل تعبد و عبادت باشد و کوشش بسیار کند، به این آیه بازگشت می‌کند: «چهره‌هائی در آن روز درهم شکسته و ترسناک است، و»[2] بسیار کار و زحمت دارد، و رنج و مشقت می‌برد، و در آتش گداخته داخل می‌گردد. هر شخص ناصب و دشمن آل محمد، هر عملی که انجام دهد، چون گرد و غبار پراکنده از بین می‌رود».

و در «عیون أخبار الرضا» با اسناد خود از مفضل بن عمر از حضرت صادق7 از پدرانش: آورده است که رسول الله6 فرموده‌اند: چون مرا به معراج به آسمان بردند، خداوند تبارک و تعالی به من فرمود: «ای محمد! چنانچه بنده ای مرا به قدری عبادت کند که بدنش فرسوده و شکسته گردد و مانند مشک پوسیده و کهنه شود، و سپس در محضر من حضور یابد در حالی که ولایت پنج تن آل عبا را انکار کند؛ من او را در بهشت خود مسکن نمی‌دهم و در تحت عرش خودم او را نمی‌پذیرم».

[1] . سوره غاشیه، آیه 2.

[2] . سوره غاشیه، آیه 3 و 4.