دادن زكات در صورتى ارزش دارد که براى خدا باشد و راه فلاح انسان منحصر در این است که در انفاق انگیزه‌اش خدا و به اصطلاح نیتش وجه الله باشد. و در آیه بعد مى‌فرماید:

«و آنچه که زکات داده‌اید (به انگیزه اینکه) رضاى خدا را فراهم آورید آنان (که چنین کرده‌اند) افزون یافتگانند».[1]

و مى‌فرماید:

«و غذا را با آنکه دوست دارند (و به آن نیازمند هستند) به مستمند و یتیم و اسیر دهند (با این نیت) که شما را فقط براى خرسند شدن خداوند اطعام مى‌کنیم و از شما انتظار هیچ گونه پاداش و سپاسى نداریم».[2]

ارزش این اطعام از آن جهت است که «لوجه الله» انجام مى‌گیرد نه براى گرفتن پاداش از خود طعام شدگان و اگر هم پاداش مى‌خواهند از خدا مى‌خواهند.

[1] . سوره روم، آیه 39.

[2] . سوره انسان، آیه 89.