می‌خواهی ببینی ایمانت کامل است، یا ناقص، یک علامت دارد. چه کنیم که بفهمیم اصلاً ایمان ما ناقص است یا کامل؟ علامت ایمان کامل این است که به آنچه در دست خودت داری، مطمئن نباشی. به آنچه در دست خدا است، مطمئن باشی. نگو: چون خوشگل هستم خواستگار خواهم داشت. یک وقت می‌بینی همه‌ی زشت‌ها رفتند، دختر خوشگل ماند. نگو: چون پدرم رئیس کارخانه است، وضع من خوب است. یک وقت می‌بینی رئیس کارخانه ورشکست شد، و آن کارگرهایش زندگی راحتی کردند. نگو: چون من آبرو دارم. چون من مدرک دارم. چون حافظه دارم. پس نگرانی ندارم بنده نباید به مطالعه‌ام و به یادداشتی که در دستم است اطمینان کنم. یک وقت می‌بینی یادداشتم گم می‌شود، مطالعه‌ی من هم از ذهنم می‌رود. یکبار یک کسی هم می‌گوید: نمی‌دانم چه بگویم؟ او را هل می‌دهند. با سه تا صلوات می‌رود بالای منبر، می‌گوید: خدایا! یک چیزی الهام کن، من نمی‌دانم الآن چه بگویم؟ یک وقت می‌بینی آن کسی که هیچ فکر نکرده یک منبر خوبی می‌رود. و آن کسی هم که خیلی دقت کرده است، منبرش خراب می‌شود. علامت ایمان کامل این است.

به آنچه در دست خداست دل خوش داشته باش و تکیه کن، نه به آنچه در دست خودت است. به خانه و ماشین و مدرک، نمی‌خواهم بگویم دنبال اینها نرویم. به اینها تکیه نکن. به کسی توکل کنید که نمی‌‌‌میرد. «تَوَكَّلْتُ عَلَى الْـحَيِّ الَّذِي لا يَمُوت‏‏» آن کسی که همیشه زنده است. «الْـحَيُّ الْقَيُّومُ‏‏» همه چیز به قدرت او به پا است. ما که به پا نیستیم