در «کافی» از میسر، روایت کرده است که او گفت: من بر حضرت صادق7 وارد شدم، حضرت فرمود: حال دوستان و اصحاب تو از شیعیان چطور است؟! من عرض کردم: سوگند به خدا، حال ما در نزد ایشان (دستگاه حکومتی و مخالفان ما) از حال یهود و نصاری و مجوس و مشرکین بدتر و سخت تر است. در این حال حضرت که تکیه داده بودند، جلو آمده و مستویاً نشستند و گفتند: چه گفتی؟! عرض کردم: قسم به خدا، که احوال ما در نزد ایشان از احوال یهود و نصاری و مجوس و مشرکین بدتر است! حضرت فرمود: قسم به خداوند که از شما، دو نفر داخل آتش نمی‌شود! بلکه سوگند به خدا که یک نفر هم داخل نمی‌شود! سوگند به خدا، که درباره شما وارد شده است این آیات خداوند تعالی: «و دوزخیان در میان آتش با یکدیگر گویند که؛ چه شده است که ما مردمانی را که (به جرم ایمان به خدا و پیروی از رسول او) از اشرار و بدان می‌شمردیم اینک در جهنم نمی‌بینیم؟! آنان کسانی بودند که ما آنها را مسخره می‌کردیم و استهزاء می‌نمودیم؛ آیا آنها از اهل جهنم نیستند؟ و یا هستند لیکن چشمان ما بر آنها نمی‌افتد؟! و این قضیه گفتگوی جهنمیان با یکدیگر، یک مطلب حق است که آنان با هم منازعه و مجادله می‌کنند».[1]
و سپس حضرت صادق7 گفتند: «سوگند به خداوند که شما را در میان آتش می‌جویند، و سوگند به خداوند که یک نفر از شما را در آنجا نمی‌یابند.» و در «کافی» از أبوحمزه، از حضرت باقر و یا حضرت صادق8 در گفتار خداوند تعالی: ﴿بَلى مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطيئَتُهُ﴾[2] آورده است که فرموده‌اند: مراد از اکتساب زشتی‌ها و احاطه قبائح و وقائح و خطایا، إنکار امامت أمیرالمؤمنین7 است که به سبب آن برای همیشه در جهنم خواهند بود.
و در «تفسیر فرات بن إبراهیم» از حضرت باقر7 روایت کرده است که گفته‌اند: أمیرالمؤمنین7 فرموده‌اند: چون روز قیامت شود، ندا كننده ای از آسمان ندا می‌کند: علی بن أبی طالب کجاست؟! من می‌ایستم و پس از آن گفته می‌شود: تو علی هستی؟! من می‌گویم: من پسر عموی پیامبر مصطفی و وصی او و وارث او هستم! به من گفته می‌شود: آری راست گفتی! اینک در بهشت داخل شو، خداوند تو و شیعه ات همه را مورد غفران خود قرار داد، و تو را از دهشت و وحشت فزع اکبر ایمن کرد، شیعیان تو را نیز با تو از دهشت و وحشت فزع اکبر(قیامت) در ایمنی قرار داد. اینک همه داخل بهشت گردید؛ همه در امن و امان خداوندی هستید! و هیچ گونه خوف و ترسی، و هیچ گونه غصه و اندوهی برای شما نخواهد بود!»
[1] . (آیات 62 تا 64 سوره ص)
[2] . سوره بقره، آیه 81.
