ابن شهر آشوب می‌نویسد: در بسیاری از کتاب‌ها، از جمله کشف ثعلبی و فضائل ابوالسعادات، در معنای این آیه ﴿لا يَرَوْنَ فيها شَمْساً وَ لا زَمْهَريراً﴾[1]

(و نمی‌بینند در بهشت نه آفتاب و نه سرمایی را.)

آورده‌اند که ابن عباس گفت: چنانکه بهشتیان در بهشت هستند، ناگاه نوری می‌بینند که باغ‌های بهشت را نورانی کرد. اهل بهشت اظهار می‌دارند: خدایا! تو در کتابی که بر پیامبرت فرستادی، فرمودی: ﴿لا يَرَوْنَ فِيها شَمْساً﴾ (بهشتیان در بهشت خورشیدی نخواهند دید). ندا می‌رسد: این، ‌نور آفتاب و ماه نیست، بلکه علی و فاطمه از چیزی تعجب کرده و خندیدند و از نور آن دو، بهشت روشن گردید.[2]

آنگاه که همه انبیا و اولیای خدا وارد بهشت شدند، آهنگ دیدار دختر پیامبر خدا6 می‌کنند. رسول خدا6 به فاطمه3 فرمودند:

«هرگاه اولیای خدا در بهشت مستقر گردیدند، از آدم گرفته تا سایر انبیا همه به دیدارت می‌شتابند.»[3]

[1] . سوره انسان، آیه 13.

[2] . مناقب آل ابی طالب، ج 3، ص 329.

[3] . بحارالأنوار، ج 43، ص 227.