گاهى آثار و پیامدهاى ستمگرى زیاد است و به سرعت دامن شخص ظالم را مى‏گیرد.

رسول گرامى اسلام6 مى‏فرماید:

پاداش نیکى، زودتر از هر کار خوب دیگرى مى‏رسد و کیفر ستم و تجاوز، زودتر از هر گناهى گریبان مى‏گیرد.

امام على7 در نامه خویش به معاویه به عاقبت شرّ ستمکارى اشاره مى‏فرماید:

ستم و بهتان انسان را در دین و دنیایش رسوا و انگشت نما مى‏کند و عیب و نقصش را نزد عیب جویان آشکار مى‏نماید. تو مى‏دانى آنچه را از دستت رفته به دست نخواهى آورد.

حضرت در خطبه قاصعه، با کوبیدن شیطان، سرکرده مستکبران و مردم ستم‏پیشه مى‏فرماید:

شما در تجاوز و ستمگرى به شدّت پیش راندید، و در روى زمین فساد ایجاد کردید، به گونه‏اى که آشکارا با حضرت حق دشمنى نموده و علنى با مردم مؤمن به جنگ برخاستید. ..

.. . خدا را خدا را! از عقوبت تجاوز در این جهان، و نتیجه وخامت ستم در آن جهان، و بدى عاقبت کبر، بپرهیزید که بزرگ‌ترین دام شیطان، و عظیم‏ترین مکر اوست، چنان کیدى که با دل‏ها چونان زهرهاى کشنده مى‏رزمد.

امام صادق7 در تفسیر گناهانى که مخالفت پروردگار را در پى دارد، مى‏فرماید:

الذُّنُوبُ الَّتِي تُغَيِّرُ النِّعَمَ الْبَغْيُ وَ الذُّنُوبُ الَّتِي تُورِثُ النَّدَمَ الْقَتْلُ وَ الَّتِي تُنْزِلُ النِّقَمَ الظُّلْمُ وَ الَّتِي تَهْتِكُ السُّتُورَ شُرْبُ الْخَمْرِ وَ الَّتِي تَحْبِسُ الرِّزْقَ الزِّنَا وَ الَّتِي تُعَجِّلُ الْفَنَاءَ قَطِيعَةُ الرَّحِمِ وَ الَّتِي تَرُدُّ الدُّعَاءَ وَ تُظْلِمُ الْهَوَاءَ عُقُوقُ الْوَالِدَيْن‏.[1]

یعنی: «گناهانى که نعمت‏ها را دگرگون مى‏کند، سرکشى و زورگویى است، و گناهانى که پشیمانى به بار مى‏آورد، آدم کشى است. و گناهانى که انتقام و کیفرها را فرود مى‏آورد، ستم است. و گناهانى که پرده‏ها را مى‏درد، شرابخوارى است. و گناهانى که جلوى روزى را مى‏گیرد، زناست. و گناهانى که مرگ را شتاب مى‏بخشد، بریدن پیوند خویشاوندى است. و گناهانى که مانع استجابت دعا مى‏شود و فضا را تیره و تار مى‏کند، آزردن پدر و مادر است».

بنابراین طغیان آدمى از هر دید و روش مذموم و خانمانسوز است و پیروى از بیان معصومان: در این زمینه هوشیارى و آگاهى را افزون مى‏نماید، همانگونه که امیر بیان امام على7 فرمود:

«خودتان را با در پیش گرفتن فضیلت و خوددارى از ستم و تجاوز و عمل به حق و انصاف به خرج دادن و دورى از فساد و آباد کردن قیامت، بیارایید».

[1] . الکافى، ج 2، ص 447، حدیث 1؛ بحار الأنوار،‌ ج 70، ص 374، باب 138، حدیث 11.