یکى از برنامه‌هاى پیامبر اکرم براى جلوگیرى از گسترش بدعت، حدیث پایانى و تاریخى ایشان بود که از نگارش آن جلوگیرى شد؛ اما رسول گرامى اسلام از طریق دیگر و با بیان این حدیث شریف؛ «إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ كِتَابَ اللَّـهِ وَ عِتْرَتِي فَمَنْ تَمَسَّكَ بِهِما هُدَى»[1] با کنایه، محور حق و باطل را معرفى کردند.

با این که پیامبر مى‌توانست با گفته عمر مخالفت کند و نامه را بنویسد اما این کار را انجام نداد چون همان کسانى که پیامبر را متهم به بیمارى کردند همین نامه را هم اثر بیمارى مى‌شمردند؛ که در این صورت، دیگر نامه‌ها و آثار پیامبر نیز زیر سؤال مى‌رفت؛ لذا پیامبر اکرم از این کار صرف نظر کرد ولى در مسجد به نوعى این برنامه را اجرا و جبران نمود.[2]

[1] . طبرسى، احمد بن على، الاحتجاج، ج 1، ص 149.

[2] . سبحانى، جعفر، تبرک ـ توسل ـ بدعت، ص 113.