در روایت دیگر از صحیح بخاری گزارش شده است که حضرت زهرا3 یک بار دیگر به همراه عباس عموی پیامبر نزد ابوبکر برای مطالبه حقوق شان آمدند.

«عایشه می‌گوید: فاطمه و عباس8 نزد ابوبکر آمدند و هر دو میراث شان از رسول خدا6 را طلب کردند. و نیز ‌آنها زمین‌های فدک و سهم شان را از خیبر می‌خواستند. ابو بکر به آنها گفت: از رسول خدا6 شنیدم که می‌گفت: ما پیامبران چیزی به ارث نمی‌گذاریم، آنچه را گذاشتم صدقه است که آل پیامبر از این مال استفاده می‌کنند، ابو بکر گفت: به خدا سوگند من امری را دیدم که رسول خدا6 انجام می‌داد، لذا آن را رها نمی‌کنم و همان را انجام می‌دهم. راوی می‌گوید: پس فاطمه3 با وی قهر شد و با او سخنی نگفت تا این که از دنیا رفت.»[1]

در روایت دیگری که آن را ابن سعد نقل کرده، حضرت زهرا3 به همراه امیرمؤمنان7 و ابن عباس پیش ابو بکر آمدند و همین گفتگو صورت گرفت.[2]

[1] . صحیح البخاری، ج ۶، ص ۲۴۷۴.

[2] . اخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عُمَرَ، حَدَّثَنِی هِشَامُ بْنُ سَعْدٍ، عَنْ عَبَّاسِ بْنِ عَبْدِ اللَّـهِ بْنِ مَعْبَدٍ، عَنْ جَعْفَرٍ، قَالَ: جَاءَتْ فَاطِمَهُ إِلَى أَبِی بَكرٍ تَطْلُبُ مِیرَاثَهَا وَجَاءَ الْعَبَّاسُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ یَطْلُبُ مِیرَاثَهُ وَجَاءَ مَعَهُمَا عَلِیُّ، فَقَالَ أَبُو بَكرٍ: قَالَ رَسُولُ اللَّـهِ: “لا نُورَثُ، مَا تَرَكنَا صَدَقَهٌ”، وَمَا كانَ النَّبِیُّ یَعُولُ فَعَلَیَّ، فَقَالَ عَلِیٌّ: وَرِثَ سُلَیْمَانُ دَاودَ، وَقَالَ زَكرِیَّا: یَرِثُنِی وَیَرِثُ مِنْ آلِ یَعْقُوبَ، قَالَ أَبُو بَكرٍ: هُوَ هَكذَا وَأَنْتَ وَاللَّـهِ تَعْلَمُ مِثْلَمَا أَعْلَمُ، فَقَالَ عَلِیٌّ: هَذَا كتَابُ اللَّـهِ یَنْطِقُ ! فَسَكتُوا وَانْصَرَفُوا. «فاطمه3 نزد ابو بکر آمد و میراث خود را از ابو بکر می‌خواست. عباس بن عبد المطلب آمد و میراث خود را می‌خواست و علی7 همراه آنها آمد. ابو بکر گفت: رسول خدا فرموده است: ما ارثی بر جای نمی‌گذاریم، آنچه را می‌گذاریم صدقه است. و آنچه را پیامبر به آن عمل (اعتماد) می‌کرد من هم به آن عمل می‌کنم. علی7 فرمود: سلمان از داود ارث برد. و ذکریا فرمود: جانشنی به من عنایت فرما که از من و ‌آل یعقوب ارث ببرد. ابو بکر گفت: زکریا چنین بود و تو به خدا سوگند می‌دانی همانند آنچه را من می‌دانم. علی7 فرمود: این کتاب خداست که سخن می‌گوید. پس از ساکت شدند و برگشتند.» البصری الزهری، محمد بن سعد بن منیع أبو عبدالله (متوفای۲۳۰ هـ)، الطبقات الکبرى، ج ۲، ص ۳۱۵، دار النشر: دار صادر ـ بیروت، طبق برنامه الجامع الکبیر.