امیرالمؤمنین7 فرمود: ظلم سه گونه است: نخست ظلمى که بخشیده نخواهد شد. دوم ظلمى که بدون دادستانى‌‌ رها نمی‌شود. سوم ظلمى که بخشیده خواهد شد.

ظلمى که بخشیده نخواهد شد، عبارت است از شرک به خدا. قرآن می‌‏فرماید: ﴿إِنَّ اللَّـهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ﴾؛

اما ظلمى که بخشیده می‌شود، ستم کوچکى است که هر انسانى نسبت به خودش روا داشته است،

اما ظلمى که بدون حساب‌‌ رها نمی‌شود، عبارت است از ظلم بندگان نسبت به یکدیگر که قصاص در آن‏جا بسیار دشوار خواهد بود و سختى آن در حد زخم کارد و زدن تازیانه نیست، بلکه بسیار سخت‏‌تر است.

رسول خدا6 فرمود: «هر کس از قصاص می‌‏ترسد، از ستم به مردم خوددارى کند.»

مشکل حساب‏رسى به حق الناس در قیامت این است که؛ در آن‏جا چیزى ندارد تا به طلبکاران بدهد؛ مثلاً کسى که اموال مردم را در دنیا غصب کرده یا نفقه زن و فرزندانش را نداده یا شخصى را کشته و دیه‌‏اش را نپرداخته یا ضربه‏‌اى به مظلومى زده و دیه‏‌اش را نداده یا زیان مالى به کسى زده و جبرانش نکرده یا از کسى غیبت کرده یا به او توهین و هتک حرمت کرده و راضی‌اش نساخته است، در قیامت و به هنگام دادرسى چیزى ندارد تا به طلب‏کاران بپردازد.

امکان دارد خداى متعال، در قیامت از حقوق تضیع شده خودش صرف نظر کند، ولى از حقوق تضیع شده بندگان نسبت به یکدیگر صرف نظر نخواهد کرد؛ مگر اینکه خودشان رضایت دهند و از دادخواهى صرف نظر کنند.