زهرا3 پس از رحلت پیامبر6 75 یا 95 روز، در جهان زندگى كرد. در این مدت بسیار كوتاه كه دوره صبر و استقامت، حمایت از حریم ولایت و در عین حال حزن و اندوه زهراى مرضیه بود؛ جبرئبل امین - فرشته وحى - بر او فرود آمد و با گزارش‌هایى كه از منزلت پدر بزرگوارش در نزد خدا و نیز آینده تاریخ اسلام و تشیع الهام مى‏كرد كتاب ارزشمندى به نام «مصحف فاطمه3» براى امامان معصوم7 به یادگار ماند.

امام صادق7 در پاسخ به محدِّثانى كه در باره مصحف فاطمه3 سؤال كردند مدت طولانى سكوت كرد.[1]

سپس فرمود: شما در باره چیزهایى كه چه لازم دارید و یا لازم ندارید جستجو و تحقیق مى‏كنید. فاطمه3 پس از رسول خدا هفتاد و پنج روز حیات داشت و بر اثر رحلت پدرش اندوه فراوان بر او وارد گشت. جبرئیل - فرشته وحى - پیوسته بر او فرود مى‏آمد و ناگواری‌ها و اندوه جدایى پدر را به خوبی‌ها جلوه مى‏داد و به جانش آرامش مى‏بخشید. به او از پدر و جایگاه بلندش در نزد پروردگار خبر مى‏داد و نیز از حوادث آینده كه بعد از فاطمه3 نسبت ‏به فرزندانش واقع خواهد شد گزارش مى‏داد. على7 تمام آن گزارش‌ها و اخبار را مى‏نوشت كه همین مصحف فاطمه3 را شكل داد.

در حدیث دیگرى امام صادق7 در پاسخ محدِّثى كه سؤال كرد: مصحف فاطمه چیست؟ چنین فرمود: خداوند متعال زمانى كه پیامبر را قبض روح كرد، بر فاطمه3 از اثر رحلت پیامبر6 اندوهى وارد شد كه جز خداى عز و جل كسى نمى‏داند چه حزنى بود. لذا خداوند فرشته‏اى را به سوى او فرستاد تا غم و اندوهش را برطرف نماید و با او سخن گوید.

فاطمه3 جریان را به امیرالمؤمنین7 گزارش داد و على7 فرمود: هر وقت ورود فرشته را احساس كردى و صدایش را شنیدى به من بگو و مرا از سخنانش آگاه كن. بنابراین امیرالمؤمنین7 آنچه را كه مى‏شنید مى‏نوشت تا آنكه از سخنان و گزارش‌هاى نوشته شده مصحفى به وجود آمد.[2]

با دقت در این دو حدیث‏شریف مى‏توان گفت:

الف: مصحف فاطمه3 در فاصله زمانى پس از رحلت پیامبر اسلام6 تا شهادت صدیقه طاهره3 به وجود آمده است.

ب: مصحف فاطمه3 سخن وحى است كه توسط جبرئیل امین7 به فاطمه زهرا3 الهام شده است.

ج: مصحف فاطمه3 به دست مبارك مولا على7 نوشته شده است.

[1] . اصول كافى، ج 1، ص 241 و 458؛ بصائر الدرجات، ابوجعفر محمد بن حسن صفار، ص ‏153؛ مسند فاطمهٔ الزهراء، عزیزالله عطاردى، چاپ اول، ص 281؛ بحارالانوار، ج 22، ص 545 و ج ‏43، ص ‏79.

[2] . اصول كافى، ج 1، ص 240؛ بصائر الدرجات، ص‏157؛ مسند فاطمهٔ الزهراء، ص 282؛ بحارالانوار، ج ‏43، ص 80 و ج ‏26، ص 44 و ج ‏47، ص 65.