مصعب بن عمير از اين گروه است. او وقتي مسلمان شد، اسلام خود را از پدر و مادر و اقوام پنهان مي‏کرد ولي سرانجام؛ شخصي آنان را از مسلمان شدن او آگاه کرد و خانواده نيز فرزند خود را زنداني کردند.[1]

نمونه ديگر عبدالله بن سهيل بن عمرو از مهاجران به حبشه است که پس از هجرت رسول خدا6 به مدينه، به مکه آمد تا از آن جا به مدينه برود ولي پدرش او را زنداني کرد.[2] ابو جندل فرزند سهيل بن عمرو نيز؛ که مسلمان شده و گرفتار زندان پدر بود، از اين گروه است. او در گير و دار صلح حديبيه خود را از بند رهانيد و به نزد پيامبر6 رسيد ولي چون پيمان صلح امضا شده بود، باز گردانده شد.[3] البته مي‏توان گفت که نبود حکومت واحد و فراگير موجب مي‏شد تا هر خانواده بر اساس احساس تعهد خود يا قبيله‏اش به زنداني کردن منحرفان از آيين جاهلي روي آورد.

[1] . الطبقات الکبری، ج 3، 116

[2] . انساب الاشراف، ج 1، ص 219.

[3] . همان، ص 220، اکثر کسانی که از حبشه برمی‌گشتند نیز گرفتار زندان می‌‌شدند. همان ص 215