دانش‌هایى كه بشر آنها را كسب مىكند بسیار جزئى و محدود است و پس از مدتى فراموشش مىشود و نسبت به علوم و دانش‌هایى هم كه در آینده وجود مىآید بىاطلاع است. لذا تنها به علومى واقف است كه در حال حاضر به آنها دسترسى پیدا كرده است. اصطلاحات و دانش گذشته را كم كم از یاد مىبرد و از آینده هم آگاهى ندارد.
ولى خداوند متعال كه عالم مطلق است، علم او محدود به زمان نیست و گذشته و حال و آینده در نزد او یكسان است. این دانش و حكمتخدایى كه زمان را در مىنوردد و تنها در اختیار اوست. شمهاى از آن را به هر كس كه اراده كند عطا مىكند. ﴿يُؤْتِي الْحِكْمَةَ مَنْ يَشاءُ وَ مَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثيراً﴾.[1]
«حكمت را به هر كه مشیتش تعلق گیرد مىدهد و آن كس كه حكمت داده شده است همانا خیرى بسیار داده شده است.»
البته این دانش و اسرار الهى در حد اعلاى آن به پیشوایان دین ارزانى گشته است و مصحف فاطمه3 مصداق بارزى از معارف و دانش‌هاى خدایى است كه به زهراى مرضیه3 الهام شد و به عنوان اسرار نبوت و امامت در اختیار ائمه معصومین: قرار گرفت. بنابراین دانش و حكمتهاى موجود در مصحف فاطمه3 از سوى خدا است كه محدود به زمان و مكان نیست و قابل قیاس با دانش‌هاى بشرى نیست.
[1] . سوره بقره، آيه 269.
