طبق برنامه، قرار بود حمله در نيمه شب صورت گيرد. اما ابولهب گفت: در اين وقت، زنان و فرزندان در داخل خانه هستند. برخي نوشته‏اند که صداي زني از داخل خانه شنيده شد، به دنبال آن برخي گفتند؛ نمي‏توانند تحمل کنند که بعدها عرب در باره‏شان بگويند؛ حرمت فرزندان عم خويش را شکستند. از همين رو منتظر ماندند تا صبح حمله کنند.[1] البته آنان هم چنان مواظب بودند تا پيامبر6 از خانه خارج نشود و گاه به سوي وي (در حالي که امام7 به جاي پيامبر6 خوابيده بود) تيرها (يا سنگ‌‌هايي) هم پرتاب مي‏کردند اما امام7 گاه تنها در جاي خود مي‏غلطيد ولي سر خود را بيرون نمي‏آورد.[2]

به هر حال وقتي صبح شد همگي به خانه هجوم آوردند ولي به يکباره علي7 از بستر برخاست و همه را مات و حيران کرد. آنان که تازه دريافته بودند پيامبر6قبلا از خانه خارج شده است، از امام پرسيدند او کجاست؟ حضرت اظهار بي ‏اطلاعي کرد. براي همين امام را از خانه بيرون کشيدند و کتک زدند و ساعتي هم در مسجدالحرام زنداني کردند و بعد رهايش ساختند.[3] در برخي روايات نيز آمده است که او را تا سر حد کشتن زدند.[4] امام خود در باره حمله اين شب، اشعاري سروده است که بخشي از آن چنين است:

من جان خود را براي بهترين فرد روي زمين و نيکوترين شخصي که خانه خدا و حجر اسماعيل را طواف کرده است ‏سپر قرار دادم.

آن شخص گران قدر، محمد6 بود و من هنگامي دست ‏به اين کار زدم که کافران نقشه قتل او را کشيده بودند ولي خداي من او را از مکر دشمنان حفظ کرد.

من در بستر وي تا صبح ماندم و در انتظار حمله دشمن بودم و خود را براي مرگ يا اسارت آماده کرده بودم.[5]

و چنين بود که پيامبر اکرم6 توانست‏ به سلامت، راهي مدينه شود.[6]

[1] . همان، ص 28؛ سبل الهدی، ج 3، ص 330

[2] . امالی، شیخ طوسی، ج 2، ص 83.

[3] . بحار الانوار، ج 19، ص 78.

[4] . همان، ج 19، ص 92.

[5] . الدر المنثور، ج 3، ص 180.

[6] . شرح نحوه هجرت پیامبر خود مجالی دیگر می‌‌طلبد.