به غير از کساني که ايمان خود را حفظ مي‏کردند، تعدادي نيز در برابر شکنجه‏ها و تحريم‏ها و ناملايمت‏ها به جد دست از ايمان خود مي‏کشيدند. اين عده بر خلاف گروه دوم که رو به تقيه مي‏آوردند، و نيز بر خلاف گروه اول که فشارها را تحمل مي‏کردند، به طور کامل از دينداري کناره مي‏گرفتند و مغلوب کفار مي‏شدند. سيره ‏نويسان از اين فشارها، که براي بازگرداندن از دين بود به نام فتنه‏، و از مسلماناني که هدف فتنه‏ بودند با عنوان مستضعف‏ ياد مي‏کنند. از همين روست که در کتب مختلف مي‏خوانيم: صهيب از مستضعفان بود، از مؤمناني که در راه خدا شکنجه شد. در مورد عمار نيز می‌خوانیم: عمار بن یاسر از مستضعفین است از آنهایی که در مکه شکنجه شدند تا از دین‌شان دست بردارند.[1]

اساسا هدف عمده مشرکان؛ از وارد کردن فشارهاي مختلف، نيز همين بازگرداندن از دين بود. به همين خاطر ابن عباس مي‏گفت: اين شکنجه‏ها چنان بود که مسلمانان چاره‏اي جز ترک دين نداشتند، آنان به افراد ضعيف چنان گرسنگي و تشنگي مي‏دادند و آن‌‌ها را مي‏زدند که توان نشستن نداشتند. آنگاه از شکنجه شدگان مي‏خواستند؛ که بگويند به جاي خدا، به لات و عزي، اعتقاد دارند.[2]

[1] . الطبقات الکبری، ج 3، ص 248

[2] . سیره نبوی، ابن هشام، ج 1، ص 320