امام علی7 مي‌فرمايند: اوّل الحکمَةِ تَرْکُ اللذّاتِ، و آخِرُها مَقْتُ الفانِيات؛ نخستين گام حکمت، وانهادن لذت‌هاست و آخرين گام آن، دشمن داشتن هر آنچه فاني مي‌شود.

پيامبر خدا6 می‌فرماید: ترس از خدا رأس حکمت است. و در حديث ديگري از اميرالمؤمنين7 آمده است: پايبندي به حق و فرمانبري از کسي که بر حق مي‌باشد، اساس حکمت است.

امام علی7 فرمود: بر شهوت و خواهش نفس چيره شو، حکمتت به کمال مي‌رسد.

امام علی7 فرمود: حکمت؛ جز با خويشتنداري از گناه به دست نمي‌آيد.

امام صادق7: فرمود: هرکه به دنيا پشت کند خداوند حکمت را در دلش استوار گرداند و زبانش را به آن گويا سازد.

پيامبر خدا6 فرمود: آنگاه که معده خالي باشد، دل حکمت را مي‌پذيرد؛ زماني که معده پر باشد دل حکمت را بيرون مي‌افکند.

امام علی7 فرمود: شهوت و حکمت با هم جمع نمي‌شوند.

امام صادق7 فرمود: خشم، دل حکيم را تباه مي‌کند و کسي که اختيار خشم خود را نداشته باشد اختيار عقل خويش را ندارد.

امام کاظم7 فرمود: همانا زراعت در زمين نرم مي‌رويد و بر روی سنگ نمي‌رويد. حکمت نيز چنين است در دل‌هاي افتاده آبادان مي‌شود و در دل خودستاي گردن فراز پرورش نمي‌يابد؛ زيرا که خداوند افتادگي را ابزار خِرد قرار داده است.

امام هادي7 فرمود: حکمت در جان‌هاي فاسد مؤثر و مفيد نمي‌افتد.

حضرت رسول اکرم6 در احاديثي خود را شهر يا خانه حکمت و حضرت علی7 را دروازه آن معرفي نموده‌اند: من خانه حکمت هستم و علی درب آن است.[1]

و يا فرمود: من شهر حکمت هستم و علی دروازه آن است. پس هر کس حکمت را طالب است پس به درِ آن رود.[2]

[1] . فضائل الخمسهٔ من الصحاح الستهٔ، ج2، ص 248.

[2] . همان، ص 249.