حکمت به معني؛ علم و تفقه است و در معناي آن گفته شده است: حکمت شناخت حقايق است، چنان که هستند به قدر توانايي هرکس.

ابن سينا گويد: حکمت صناعتي نظري است که انسان توسط آن، از تحصيل آنچه بر اوست که به دست آورد و آنچه بر اوست که انجام دهد تا نفس خود را به آن، مرحله کمال برساند بهره‌مند مي‌شود و استکمال مي‌يابد و تبديل به يک عالم عقلي مي‌شود. مساوي عالم وجود و مستعد وصول سعادت اخروي مي‌شود و اين بر حسب توانايي انسان است.[1]

کاربردهاي ديگر حکمت عبارتند از:

حالتي است؛ که افعال و اقوال بدان توصيف مي‌شود.

فايده‌اي است؛ مترتب بر عمل بدون اين که خود، انگيزه آن عمل باشد.

حکمت؛ سخني است که لفظ آن اندک و معني آن بسيار باشد جمع آن حکم است از قبيل مثل‌ها و مجموعه‌هاي سخنان.[2]

[1] . رساله پنجم در اقسام علوم عقلي از سائل هفت‌گانه حکمت و طبيعيات.

[2] . فرهنگ فلسفه، ج1،‌ص 321 و 322.