اصحاب‌شمال؛ در دنيا غرق در نعمت‌اند و همين امر آنان را از عبرت‌گيري غافل كرده است. آنها براي راحتي تن، وظايف واجب خود را ترك مي‌كنند. خداوند قوه شهويه را براي رشد و تعالي انسان در وجود وي نهاده است، اما زياده روي مترفان در خوردن و آشاميدن و پيامدهاي آن دو و خوشگذراني، زمينه غفلت و ترك وظيفه را براي آنان فراهم مي‌آورد؛ از اين رو آنان قوه شهويه را كه مي‌‌تواند وسيله رشد و كمال باشد، در جهت سقوط خويش به‌كار گرفته‌‌اند.[1]
[1] . سوره واقعه، آيه 45؛ مجمع‌البيان، ج9، ص333 و تفسير صدرالمتالهين ، ج7، ص64 16. واقعه، 46، نحل، 38؛ جامع‌البيان، مج 13، ج 27، ص 252؛ التبيان، ج 9، ص 500 و الميزان، ج 19، ص 125.
