خداي را نتوان ديد جز به چشم رسول

رسول را نبود نور چشم، غير بتول

اگر بتول به چشم رسول نور نبود

نديده بود خدا را کسي به چشم رسول

بلي به ديده بود نور علت ديدن

محال باشد تفکيک علت از معلول

نتيجه‌اي که مرا زين قضيه منظور است

رواست اينکه به موضوع پي برد محمول[1]

سپس بيايد از نور ديده‌ي احمد

خداي را نظر آري به ديدگاه عقول

اگر معاينه خواهي جمال حق ديدن

به مهر فاطمه مرات دل نما مصقول[2]

مگر به نور سپهر رسالت اختر بار

که بود زهره زهرا چو خور به چرخ رسول

حجاب بي بصري از نظر برافکن دور

کز آفتاب فروزان، کند نجوم افول

اگر شفيعه محشر نباشد او بَرِ خلق

شفاعت احدي نيست نزد حق مقبول

عُصات[3] را نه اگر عفو او بگيرد دست

به قيد عصيان باشند تا ابد مغلول[4]

وسيله‌اي که به دست است ذيل چادر اوست

ز وصله‌‌اش به دل پاره حق کنيم وصول

قيام او به قيامت، قيامت دگر است

که نيست کس را بي اذن او خروج و دخول

همه سلامت نفس آرزو کنند مگر

مراد خلق رسد از رضاي او به حصول

تبارک الله اي فر خجسته مولودي

که هست گوهر پاکت به نه صدف محمول[5]

غرض وجود تو بوده است خلقت حوا

وگرنه کشته آدم نداشتي محصول

به مرسلين اگر از حق وسيله شد ارسال

درود حق به تو اندر صحيفه شد مرسول

نبي ندانمت اما به رتبه همچو نبي

ذوات اشيا بر طاعتت بود مجبول[6]

اگر مشيمه[7] عصمت تو را خلف مي‌داشت

خلافت از پس احمد بدي تو را موکول

از آن به صورت انسيه[8] حق تو را پرورد

که شبه کس نکند مر تو را به جاي رسول

اگر مقام رسالت جواز داشت نساء

تو را به حکم وجود از خدا شدي مبذول

هر آنچه از حق بر انبيا بود شامل

بدان عطيه وجود تو نيز شد مشمول

به پاک ذاتي تو خواست حق که بستايد

وثاقت آيه تطهير يافت شان نزول

مکونات وجوديّه زوج ترکيب‌اند[9]

وجود تو به بساطت نمود جفت قبول

تو را گرفت و جهان را طلاق گفت علي

از آن شده است جهان بر هلاکت تو عجول

به يک دو روزه عمر، آن قدر کشيدي رنج

که بوده‌اي به جهان از حيات خويش ملول

به دستبوسيِ تو آسمان شده دست آس

که تا به خدمت تو خويش را کند مشغول

ز دور باش عفاف تو چشم دشمن کور

که بر جذاب تو در احتجاج بود فضول

تو را سزد که کني حکم بر زمان و زمين

چه جاي آن که بري داوري به نزد جهول

جزاي آنکه تو را غصب حق شد از فدکي[10]

خدات هر دو جهان را ز لطف داده تبول

همين بس است ز بي اعتباري دنيا

که حق حق نشود ثابت از گواه عدول

نکاست قدر تو از آنکه خواست منکوبت

ز کردگار به کردار خود شد او مخذول

اگر نبود قضا از رضاي تو مأمور

قدر به حکم تو از کار کرديش معزول

غرض مدايح تو در خور رهي نبود

فضولي است کند وصفِ فاضل، از مفضول

به کحل[11] مدحت تو ديده عروس سخن

ز کلک غافل آگاه دل، شده مکحول[12]