امام صادق7 از پدر و جد بزرگوارش حضرت امام7 روايت مي‌کند: نبي اکرم6 در پاسخ مسائلي که مردي يهودي از آن حضرت پرسيده بود، ضمن حديث طويلي فرمود: آن‌گاه که بنده «سُبْحَانَ اللَّـهِ» بگويد، آنچه پايين‌‌تر از عرش خداست با او «سُبْحَانَ اللَّـهِ» مي‌گويند و به گوينده ده برابر پاداش آنها داده مي‌شود و چون «الْـحَمْدُ لِلَّـهِ» گويد، خداوند نعمت دنيا را به او کرامت کند تا نعمت‌هاي آخرت را ببيند، و آن سخني است که بهشتيان هنگام ورود به بهشت مي‌گويند و همه سخن‌‌ها در دنيا قطع مي‌شود به جز «الْـحَمْدُ لِلَّـهِ» که قطع نمي‌گردد و آيه کريمه (احزاب، آيه 44): «تحیت بهشتيان در روزي که به دريافت و ديدار پاداش خدا نايل مي‌شوند، سلام است» به همين حقيقت اشارت دارد.[1]

رسول خدا6 فرمود: هر کس که «سُبْحَانَ اللَّـهِ الْعَظِيمِ وَ بِحَمْدِهِ» بگويد درخت خرمايي براي وي در بهشت کاشته مي‌شود.[2]

امير المؤمنين علي7 مي‌فرمايد: تسبيح و سُبْحَانَ اللَّـهِ گفتن يک نيمه از ترازوي اعمال را پر کرده و الْـحَمْدُ لِلَّـهِ گفتن ترازوي اعمال را سرشار مي‌سازد وَ اللَّـهُ أَكْبَرُ گفتن فاصله ميان آسمان و زمين را پر مي‌کند.[3]

عايشه گفت: رسول خدا6 پيش از رحلت اين ذکر را بسيار مي‌فرمود: (خدايا) تو را تسبيح مي‌کنم و به ستايش و حمد تو مشغولم، از تو آمرزش مي‌طلبم و توبه مي‌کنم

[1] . علامه طباطبايي، تفسير الميزان، ج 10، ص 17. متقي هندي، کنز اعمال، ج 1، ص 459.

[2] . متقي هندي،‌کنز العمال، ج 1، ص 459.

[3] . مکارم الاخلاق، ص 309.